Slaap jij goed? Of heb je ook vaak plafonddienst.

Je kent het wel toch? Plafonddienst. Het is zo’n uitdrukking die eens het woord van de week was, een paar jaar geleden. Uren lang lig je dan in je bed te staren naar het plafond, te hopen dat je gauw in slaap valt. Nou vergeet het slapen maar… Je hebt gewoon plafonddienst. Dit alles is dan ook niet echt bevorderlijk voor je gezondheid…

Ik heb toch altijd geleerd dat de nachten zijn om te slapen, tenzij je in de nachtdienst aan het werk bent. Nou de laatste maanden heb ik in bed nachtdienst, plafonddienst genoemd, slapen is er echt niet bij. Bijna elk uur van de nacht zie ik op mijn wekker hoe laat of vroeg het nog is, die heb ik dan van ellende maar uit gezet. Zo zie ik niet meer elk uur van de nacht voorbij komen. Ja, je kan jezelf lekker voor de gek houden zo. Ik kan je wel vertellen dat de nachten er even lang door duren. Als ik nou erg aan het piekeren zou zijn, dan nam ik wel pammetje in, maar dat is niet het geval. Nu heb ik al een paar week melatonine geprobeerd en dan in een hoge dosering van 3 mg per stuk, op advies van de dokter uiteraard. Die krengen zijn nog niet eens te betalen ook. Bij de apotheek 30 stuks voor 26 euro 50 cent. Op internet zijn ze veel goedkoper, heel simpel gewoon even googleen en zo kwam ik op de site www.melatonine.nl Hier kosten ze 120 stuks voor 12 euro 95 centjes. Heel verschil toch en dat voor het zelfde pilletje met dezelfde dosering. De beslissing was snel genomen, dat snap je vast wel.

Een paar dagen later had ik mijn doosje al in de brievenbus liggen. Hé, dacht ik, eindelijk lekker slapen vannacht. Welgeteld de eerste nacht sliep ik als een roosje, maar hemeltje zeg toen ik wakker werd, had ik het gevoel of ik onder een trein had gelegen ofzo. Zo’n heel katterig gevoel, weet je wel. Zo’n gevoel of dat je de hele nacht aan de zuip bent geweest. Dat gevoel hield de hele dag aan, dus ’s avonds maar een half pilletje dan. Helaas dat katterige gevoel bleef. Gewoon stug volhouden, dacht ik bij mezelf en dan na een week over op een heel pilletje, mijn lichaam moet er gewoon even aan wennen. Vergeet het maar, elke dag een vreselijk duf en katterig gevoel in mijn hoofd en niet vooruit te branden. Als ik er dan ook nog eens op zou slapen, oke, maar ook dat niet hé. Je raadt het al, gewoon plafonddienst. Die pillen laat ik dus voorlopig maar staan en vind dat je dan misschien nog beter elke echt nacht half dronken naar bed kan gaan, want A. Dan slaap ik als een roosje. B. Dan word ik wel katterig wakker, maar gaat over. C. Ik wil gewoon eens een nacht lekker slapen.

Nu vraag ik mezelf af: Wat doen jullie wanneer slapen geen optie is?

Doe je niks en wacht je starend op de ochtend of zoek je iets om jezelf mee bezig te houden? Zo ja, wat doe je dan?

 

 

2016©Vlindertje73

 

HelloFresh box en ik…

Je kunt vooroordelen hebben over ‘hellofresh’ Ik vind als je het niet probeert, je ook geen recht hebt om het te veroordelen.

Na al een paar week gezeur aan de telefoon door ‘hellofresh’ ben ik dan uiteindelijk toch overstag gegaan. Ik vond het simpelweg te duur, veels te duur. Een leuke korting werd mij aangeboden, maar dan nog vond ik het te duur. Ik kan een hele week eten met twee personen voor 40,- euro en dat is inclusief de benodigde toiletpapier en koffie, wat toch ook niet zo heel goedkoop is. Dus 30,- euro voor een ‘hellofresh box’ 3 dagen voor 2 personen bleef ik duur vinden. Na lang gesoebat over en weer en weer, kreeg ik een week later wéér iemand van hun aan de telefoon. Nu met een nog aantrekkelijker aanbod. Lager dan lager, konden ze niet. Ik had mijn zin, voor 26,- wilde ik het wel proberen. Twee boxen moest ik afnemen. Ik maakte hun gelijk duidelijk dat ik ook voor de tweede box niet meer wilde betalen als voor de eerste. Dat was geen probleem, hun blij, ik blij toch? Zodra het kon heb ik overigens wel gelijk het abonnement stop gezet. Toch te duur, vond ik. Ook al was het allemaal zorgvuldig verpakt en netjes thuis bezorgd, het kon mij op de één of andere manier niet bekoren. De gerechten waren overigens heerlijk, makkelijk te bereiden, op een hoop voor snijwerk na.

Er zijn gerechten van ‘hellofresh’ die je zelf niet snel zou gaan maken. Het is het onbekende dan denk ik, wat je tegenhoudt. Toen mijn eerste box vorige week arriveerde, door een leuke en vriendelijke hellofresh bezorger, was ik natuurlijk razend benieuwd wat we die week zouden gaan eten.

Nou dat ga ik je vertellen. Ik moet nog om mezelf lachen, echt waar. Ik opende de doos en als eerste dacht ik, tjonge tjonge, moeten we van dit beetje 3 dagen eten? De gekoelde producten haalde ik er eerst uit. De kip, ehhhhh kippedij, ehhhhh is dat dij? Moeten we dat delen? Pffff, nou dat weet ik niet. Wel weinig vond ik, maar volgens de maatstaven was het toch een ons per persoon. Wij zijn meer gewend en dus verwend. Toen de makreel, nou dat kon bij mij in een normaal geval wel op één boterham, wel luxe belegd dan hé. Ach ja de maatstaven.

Eenmaal A gezegd, gingen we ook B zeggen. Niet zeuren, gewoon eerst maken, eten, proeven en dan beoordelen en klagen, of niet!

 

Dag 1. Zuid Aziatische kipcurry met luchtige rijst.

 Na een beetje onhandig geklungel door het receptenkaartje, kan ik mededelen dat dit gerecht echt een verassing was. De overheerlijke geuren deden onder het koken, mijn eetlust steeds meer aanwakkeren. Werkelijk, die geur van de curry in combinatie met de kokosmelk. Echt een goed combi, vind ik. Toen het dan uiteindelijk op mijn bord lag, zag het er mooi en smakelijk uit. Het smaakte net zoals het er uit zag. Heerlijk, in één woord. Zelfs de kip was voldoende en ook nog eens heerlijk mals.

Conclusie: Dit recept ga ik zeker weten vaker maken!

 

Dag 2. Bataat-Knolselderijsoep met pompoenpitten en kruidenbaquette.

Mijn eerste gedachte over dit recept, beloofde niet veel goeds. Bataat, in hemelsnaam, wat is dat dan? Mijn moeder wist dat het een zoete aardappel moest zijn. Nou ja, ik vraag je…..dat in combinatie met een knolselderij, ik schoot er van in de lach. ‘Dat kan toch nooit lekker zijn?’ riep ik uit. Dat aten ze vroeger toen de mensen arm waren. Nu het crisis is, zal het wel weer vaker op het menu komen. Zoals nu, hier in mijn box.  Nou goed, na wat gehannes met die knol, die in centimeters moest gesneden worden, stond alles klaar om soep te maken.

Dan heb je daar in je pan oranje blokjes en wit gelige blokjes, die je dan moet pureren. Het uiteindelijke resultaat, is een fleurige oranjeachtige massa. Vervolgens verdeel je het over twee soepkommen en strooit er de grada padano kaas overheen, met de pompoenpitten. De geur van de soep, was lekkerder dan dat ik dacht. De eerste hap trouwens ook. Zelf zou ik dus nooit uit mezelf zo’n recept hebben gemaakt als ik het in een tijdschrift zou tegen komen. Het was tot mijn verassing een voortreffelijke lekkere soep. Het vulde goed en was zeer smaakvol. Met de kruidenbaquette erbij was het helemaal af.

 

Dag 3. Warm gerookte makreel met fusilli en verse dille.

Dit gerecht leek mij op het eerste oog het lekkerst en daarom tot het laatst bewaard. Helaas had ik ongelijk. De fusilli was van tarwe en smaakte taai. Als ik dit weer zou gaan maken, dan neem ik blanke fusilli. Het overheerste de smaak van de makreel. Dus eerst de pasta naar binnen gewerkt en daarna de rest. Dan was dit eten wel te doen. Niet meer en niet minder. Wat mij betreft, het minst lekker.

 

Wat kan het dan eigenlijk raar gaan hé….. Wat je denkt dat erg lekker is, valt tegen en van de dingen waarvan je denkt, wat moet dat worden? Is het juist erg lekker. Heel apart. Ik ben dan ook blij met deze eerste ervaring van de ‘hello fresh box’

 

Over iets wat je niet geprobeerd hebt, kun je ook niet oordelen!

 

 

2016©Vlindertje73

 

 

 

 

Wanneer kan ik in hemelsnaam schrijven?

Ik val maar meteen met de deur in huis vandaag. Wanneer schrijven jullie? Nou probeer ik de hele dag al een letter op papier te krijgen. Mijn dag die vandaag om half elf begon, na de oh zo nodige sloot koffie en peuken natuurlijk, anders kan deze trien niet naar de wc. (ahum)

Goed dan, eindelijk zit ik achter een wit beeldscherm en doe een poging om een schrijfopdracht uit te werken. Poging mislukt, de telefoon gaat. Het is het vrouwtje van mijn oppashondje, die weliswaar niet meer bij mij is, maar ik was vergeten het hondenmandje en het oh zo belangrijke tuigje mee te geven van die schat. Oeps, warhoofd die ik ben. Eind goed al goed, vanmiddag loop ik wel samen met mijn Snoopy naar de AH, daar waar ook een dierenwinkel is gevestigd, zodat Snoopy ook even wat lekkers kan uitzoeken. De bedoeling daarvan is uiteraard dat ik straks echt kan beginnen aan mijn opdracht. Dat is een klein half uurtje wandelen, inclusief het snuffelen van madam. Ik heb daar afgesproken omdat het vrouwtje van mijn oppashondje mijn huis niet kon vinden en nog minder weer de weg terug kon vinden naar haar eigen huis. Ook wel hilarisch overigens…..maar nu even niet aan de orde.

Na te hebben opgehangen, buig ik me weer over mijn toetsenbord. Nog een wit scherm…. Ik doe poging twee en type wel twee woorden. Je raad het al…… that’s it, de telefoon gaat. Deze keer mijn mams aan de foon, met de vraag hoe of het met mijn ex schuine overbuurman is. ‘Tja, zeg ik, dat weet ik nog niet, want die heb ik nog niet gezien of gesproken vandaag.’ Verder vertel ik haar dat ik vanmiddag met Snoopy de spullen weg ga brengen van mijn oppashondje en gelijk een paar boodschapjes mee terug neem.’ Waarop zij zegt; ‘oh dan kan je ook wel even voor mij naar de Aldi vandaag.’ ‘Ja mam, die is hier en niet daar.’ ‘Doe je dat toch even als je terug bent, want de kniekousen en afwasborstels zijn er nu in de aanbieding en niet volgende week en als je er dan toch bent, kijk dan ook even gelijk voor van die kauwstrips voor Boris.’ ‘Ja, ja ik zal wel kijken, zeg ik.’ Na nog wat oeverloos geklets hangen we op en ik buig mij weer over mijn toetsenbord.

Inmiddels is het ook wel tijd om mijn ex schuine overbuurman wakker te bellen, voor een bakje koffie en een broodje. Ja, die arme ziel is drie dagen geleden onderuit gegaan. Dat is niet zo fraai, want hij kreupelt, kreunt, steunt en piept alles van ellende aan elkaar vast. Dokter al geweest, foto’s in het ziekenhuis gemaakt. Conclusie: Zwaar gekneusde heup!

Dus die heeft hulp nodig. Zoals ik ook zo vaak. Appeltje, eitje doen we gewoon!

Nieuwe koffie zetten, brood uit de vriezer halen, mijn Snoopy eten geven. Weer een poging wagen….Ja, weliswaar een hele zin die er zonder storingen uitrolde. Poe poe, een hele onderneming hoor. Opgaande in mijn opdracht, vergeet ik even de tijd en schrik me dan ook een hoedje als de deur plots opengaat. Mijn ex schuine overbuurman strompelt naar binnen. Er staan al wel vijftien hele regels op mijn beeldscherm. Dus nu even koffie inschenken, zijn jas ophangen, broodje smeren en natuurlijk het verslag van de afgelopen nacht aanhoren. Glaasje water halen voor de pilletjes, want het zeiken moet tenslotte ook doorgaan, zowel versneld, als vertragend. De plaspillen dus ja, ja.

Na het eten neem ik een snelle douche en begeef mij met een rugzak waarin het mandje en tuigje zitten op pad met mijn Snoopy naar de AH. Ik leeg het mandje bij het vrouwtje van mijn oppashondje in haar auto, laat Snoopy even bij haar achter en loop snel voor een paar kleine dingen door de AH. Man oh man wat een drukte is het daar, is alles gratis vandaag vraag ik aan de vrouw die voor me staat. Ze schiet in lach en weet het ook niet. Alle kassa’s zijn open en nog hele lange rijen. Bij terug komst nemen we afscheid en ik neem Snoopy mee haar wel begeerde winkel in. Het walhalla voor dieren. Even langs de konijntjes, vogeltjes en hamsters voordat ze snuffelend voor zichzelf wat uitzoekt. Bij de kassa krijgt ze altijd iets lekkers van de verkoopster. Ja dat hebben ze snel door hoor. Ze gaat er dan ook eens goed, heel lieflijk voor zitten, met koppie scheef en al. Hoe aandoenlijk. (slijmbal)

Zo snel als Snoopy op de heen weg wil lopen, op de terug weg is ze met geen mogelijkheid vooruit te branden. Madam, heeft zere pootjes en wenst gedragen te worden. Een aanstelster is ze zeker niet dus ik ga haar dragen. Ze heeft blijkbaar last van het vele zout wat er nog op de wegen en fietspaden ligt. De helft gedragen en de andere helft loopt ze zelf weer, nadat ik haar poezelige pootjes even heb gespoeld in een redelijke schone waterplas.

Thuis gekomen, ga ik er even bij zitten. Het zweet staat me op de rug man, pfffff.

Dan is de Aldi aan de beurt. Ook daar is het gratis vandaag blijkbaar 😉 De boodschapjes voor mijn moeder zijn in ieder geval wel aanwezig, dat scheelt alweer. Buiten gekomen, staat er net een goede kennis zijn boodschappen in te pakken bij zijn fiets. We maken even een praatje over het wel en wee, even lekker klaagzangen over en weer, waarop we lachend tegen elkaar zeggen; ‘Ja, wij als mantelzorgers hebben het maar zwaar hé.’

Nu nog even de boodschappen naar huis zeulen en dan is het heus borreltijd. Hé, hé, daar ben ik wel aan toe. Daarna eten koken, opruimen, Snoopy uitlaten en dan als ik net weer met mijn opdracht wil verder gaan. Ik zit net, écht net, werkelijk waar, niet te geloven….. De telefoon gaat. Om toch gallisch van te worden, nietwaar?

 

Zo, dan nu mijn vraag aan jullie? Wanneer schrijven jullie?

 

Soms heb ik de neiging om de deurbel, mobiele telefoon uit te doen en de stekker uit het stopcontact van de huistelefoon te halen.

 

Nu heb ik eerst deze blog geschreven, omdat dit nu eenmaal zo in mijn hoofd spookt dat ik dit er eerst even uit moet gooien.

 

Morgen maar weer een poging doen…….

 

 

 

© Vlindertje73

 

Van ergernis naar de slappe lach

 

De site waarop ik schrijf heeft er een zusje bij. Een heuglijk feit dus. Gefeliciteerd ‘tallsay’. Alleen breng je me wel weer veel werk. Ach, dacht ik nog even bij mezelf, dat klusje is ook zo geklaard. Helaas viel het zwaar tegen. Artikelen overzetten van plazilla naar tallsay was nog niet zo makkelijk als ik had gedacht. Hulp ingeroepen, hulp gekregen door een aardige medeschrijfster, genaamd ‘Candice’. Mijn dank nogmaals. Als ik haar tip niet had gevolgd dan was ik vast nu nog bezig geweest. Ik wilde namelijk al mijn artikelen vanaf mijn word opnieuw gaan plaatsen en daar begon het eerste probleem al, want waar zijn mijn teksten gebleven. Ene harde schijf, na de andere maar nergens te vinden.

Blijkt er gewoon een knop te zitten waarmee je ze heel makkelijk kan overzetten van de één, naar de ander. Tja, blond hé…

 

Dan moeten natuurlijk ook nog de foto’s kloppen, wat dus vaak niet zo was. Zoeken, zoeken en nog eens zoeken. Nu heb ik besloten om zelf alle foto’s te gaan maken en dus niet meer te gaan lenen van google of iets dergelijks. Heb hier al veel nadelen over gehoord. Dus lekker op pad met het cameraatje en schieten maar die mooie plaatjes. Een eigen merkje erin en klaar, lijkt mij. Is nog leuk om te doen ook. Je eigen creatie plaatsen bij je eigen geschreven teksten. Kan niet beter toch?

 

Na een poos had ik voor mijn idee al heel wat overgezet en was best wel even trots, tot ik me bedacht dat ik dan ook alle links moest gaan veranderen in mijn website waar ik al mijn verhalen bundel. Pfffff, ook dat nog zeg, best wel weer extra werk dus. Veel verhalen blijven gewoon op plazilla staan hoor anders ben ik het hele jaar bezig…. Ahum.

 

Overigens een leuke bezigheid hoor, want je leest je oude verhalen nog eens door en zo kom je ook tot nieuwe inzichten. Sommigen vond ik zo leuk, dat ik er zelf nog weer om moest lachen. Anderen wat minder, maar ach dat mag de pret niet drukken.

Neem nou deze:

Eigenaardigheden! Ik heb ze….jij toch ook?  Dus als je ook eigenaardigheden hebt? Je mag het delen.

 

Ik wacht…… Durf je mee te doen?

 

 

Ps. Er zullen nog wel meer verhalen o.i.d uit de oude doos hier langs komen, als ik besluit meer over te zetten.

 

 

 

© Vlindertje73

Mijn lichaam in strijd met mijn geest

Jullie kennen het vast wel. Dat je geest van alles wil, maar je lichaam niet. Het kan natuurlijk ook andersom zijn, dat je lichaam wel van alles wil, maar dat je geest zegt, ‘he doe even rustig aan, wil je!’

Elke ochtend als ik wakker word, hetzij door het geblér van mijn wekker of gewoon door mezelf en dit laatste komt niet zo heel vaak voor kan ik je vertellen, heb ik de grootste moeite om mijn ogen te openen, mijn benen te bewegen en op te staan. Mijn geest fluistert mij in dat ik nog maar even moet blijven liggen en een ander stemmetje wil dat ik juist wel op ga staan. De hondjes moeten er uit en je wilde toch zoveel doen vandaag. Mijn lichaam wint het van mijn geest en ik zet mijn blérende wekker nog even een kwartiertje vooruit. In mijn hoofd speelt zich een hele strijd af in dat kwartiertje, kan ik je verzekeren. Gék, word ik ervan! Ik wil dat en dat en dat allemaal doen vandaag, maar mijn lichaam is het daar niet mee eens.

Als na een kwartiertje het blérend ding weer afgaat, geef ik mezelf een denkbeeldige schop onder mijn reet en sta op. Strompel de trap af naar beneden, neem medicatie in, ga koffie zetten en dan neem ik de hondjes mee voor een wandeling. Tijdens de wandeling word ik al wel een beetje wakker en bij thuiskomst glijdt de warme koffie goed door mijn strotje en verwarmd mijn koude lichaam.

 

Na de koffie word het toch wel eens tijd dat ik hier wat ga uitvoeren en doe dat dan ook. Elke dag een beetje en beetje bij beetje kan ik het hier dan aardig op orde houden. Maar je hebt ook van die dagen dat je niets uit kan voeren, terwijl je je heilig hebt voorgenomen élke dag  wel iets te doen. Zoals jullie vast al wel weten heb ik veel mensen om mij heen en ook die moeten natuurlijk weleens aandacht en of hulp. Zoals ik hun weet te vinden met mijn problemen van willekeurige aard, weten zij mij ook te vinden met hun dingetjes. Aangezien ze dus altijd voor mij klaarstaan, hoort dat natuurlijk ook andersom.

 

Vandaag was dan ook zo’n dag waarin ik meer met een ander bezig was dan met mezelf. Ja, vandaag was ik voor een paar anderen een; klusjesvrouw, wasvrouw, telefoniste, maatschappelijk werkster, wandelmachine voor de hondjes, boodschappenmeisje en de kokkin.

 

Geen flikker in huis gedaan, maar toch druk bezig geweest, op de was na dan, maar ach die draait zichzelf wel schoon.

 

En zo zit ik nu dan aan mijn welverdiende borrel.

Proost!

 

 

Het uiteten potje spekken.

Aangezien het nog steeds crisis in het land is, wat mij overigens niet is opgevallen tijdens de afgelopen feestdagen. Neem nou bij ons de derde kerstdag. Wij zijn uitgenodigd door een vriendin van mij om te gaan eten bij zo’n wereldrestaurant. Druk dat het daar was zeg! Bij de bar even een gesprekje aangeknoopt met de barjuffrouw. Zij vertelde mij dat het de eerste en tweede kerstdag nog veel drukker was geweest dan vandaag. ‘Goh, zeg ik, dacht dat het crisis was?’ ‘Is hier niets van te merken,’ zegt ze met een brede lach op haar gezicht. Ja, die lach snap ik dan wel.

In paleisje weltevree is het namelijk wel ‘crisis’ 😉 en zo heb ik het ‘uit eten potje’ in het leven geroepen. Het spaart niet hard, maar het voordeel ervan is dat je niet in één keer een groot bedrag kwijt bent, als je eens uit eten gaat. Wij doen dus het volgende: Wij scrabbelen ons een slag in de rondte. Ja, ja alle kleine beetjes helpen. Voor elke letter die je over houdt aan het eind van het spel moet je 0,10 cent betalen voor de letterwaarde die erop staat. De eindscore van de verliezer word afgetrokken van de eindscore van de winnaar en dit verschil word in centen uitbetaald. Deze twee bedragen variëren van 1,- tot 5,- euro en  worden in het ‘uit eten potje’ gestopt.

Als we flauw van scrabbelen zijn gaan we over op spel ‘skibo’ en ook hier gaat het om ‘grof geld’. Ja, ja het is de bedoeling bij dit spel om zo snel mogelijk je stapel kaarten weg te spelen. Degene die het eerst zijn stapel kaarten kwijt is, is de winnaar. De verliezer moet dan 0,10 cent per overgehouden kaart in het ‘uit eten potje’ stoppen. Dit spel kost dan nooit meer dan 1,50 euro per spel, aangezien er maar 15 kaarten op je weg speel stapel liggen.

 

Conclusie:

Als we heel graag snel uit eten willen gaan, moeten we dus scrabbelen, want dat kan meer opleveren voor het potje.

Alles te samen loopt het toch lekker aan en je hebt niet echt het idee dat je in één keer een groot bedrag moet betalen wanneer je de rekening gepresenteerd krijgt bij een restaurant.

 

Eerste stunt van het nieuwe jaar is een feit!

Dit oud en nieuw niet veel geregel, geen hoop gedoe en vooral geen stress. Nee, dit jaar bleef ik thuis. Een beetje verplicht dat wel, maar helemaal niet erg. Mijn Snoopy is bij mijn moeder en mijn oppashondje Lotje blijft bij mij thuis. Lotje is niet bang voor vuurwerk gelukkig, maar mijn Snoopy daarentegen wel, doodsbang, vandaar dat zij bij mama en grote Boris mocht logeren.

Mijn ex schuine overbuurman is nog steeds in mijn leven, ook al ben ik inmiddels verhuist naar een rijtjeshuis. Hij eet nog dagelijks bij mij. Over mijn verhuizing schrijf ik later wel eens, wel wil ik nog vertellen dat het schrijven hierdoor er wel even bij is blijven zitten.

Maar goed, met oud en nieuw kwam een vriend van ons met zijn zoontje bij mij logeren, het grappige is, het is zijn oude huis. Ik had wat lekkere hapjes gemaakt voor de avond en oliebollen en appelflappen waren er ook nog, door mijn moeder gebakken. Daar kan geen andere oliebol tegen op, werkelijk waar.

’s Avonds een spelletje ‘waar of niet waar’ gespeeld, echt hilarisch, onder een het genot van een drankje en hapje. Mijn ex schuine overbuurman heeft gewonnen, hij was zo blij als een klein kind, aangezien hij zelden een spelletje wint, hahahaha. Om twaalf uur even naar buiten om diverse buren de beste wensen te wensen. Je bent tenslotte nieuw hier hé. De nacht eindigde vroeg in de ochtend.

Na het ontwaken en een paar bakjes koffie even een lekker broodje gebakken. Mijn logés wilden daarna vertrekken, de tassen stonden al in de hal. Jassen aan en ik liep met ze mee om gedag te zeggen. Op het moment dat ik de hal kwam, hoorde ik een heel raar zoemend geluid. Zo van brrrrrrrr, brrrrrrrr,brrrrrrrr en constant door. Heel apart, dus ik zei; ‘wat is dat nou voor geluid?’ ‘Geen idee,’ zegt mijn loge. Hij keek in de kasten en in de meterkast en het geluid bleef maar aanhouden. Brrrrrr, brrrrrr, brrrrrrr…… Het stroom eraf, maar ook dat hielp niets. Het geluid bleef. Mijn loge vroeg aan mij of ik boven iets aan had staan, dus ik liep naar boven. ‘Nee, niets aan staan,’ riep ik naar beneden. In de hal heb ik zo’n systeemplafond met van die inbouwspotjes, die los gehaald om er boven in te kunnen kijken. Ook niets. Het geluid blijft. Brrrrr, brrrrrr, brrrrrr.

Dan opeens staat zijn zoontje vlak naast zijn tas en zei, ’papa, hier op de grond trilt het ook.’ Wij keken allebei lichtelijk verstrooid op. Ja, ja dat zal wel. ‘Ja echt hoor, zei hij en mijn tas trilt zelf ook. Voel maar!’ Hij bukte zich en deed zijn tas open en daar kwam het brrrrr, brrrrrr geluid makend ding uit. De elektrische tandenborstel was de boosdoener.

Een zonnige eerste lentedag, met fotocollage.

Hoornsemeer te Groningen.

Vandaag sinds lange tijd zijn we weer met de hondjes naar het Hoornsemeer geweest waar ze lekker kunnen ravotten en zwemmen. Tijdens de wandeling heb ik diverse foto’s gemaakt. Het waaide behoorlijk vandaan, maar de zon maakte veel goed. Uit de wind was het heerlijk vertoeven…

 

Mijn foto collage:“eerste lentedag 2014”

Onze hondjes. Snoopy de shih-tzu en Boris de Briard.

 Uitzicht over het Hoornsemeer.

Dit zijn mooie zwemplekjes voor de honden en in de zomer zwemmen we er zelf ook weleens.

 

De te vroeg uitgebloeide katjes.

Berkenboom in de zonneschijn.

Door de vrij harde wind stonden er zowaar schuimkopjes op sommige golven.

 

 

 

 

 

                                                                      

 Tegen de zon in genomen berkenboom.            

Een bijzonder gevormde berkenboom.

En zo stuitte ik al wandelend op een mooi vogelnestje. Iemand een idee van welke vogel dit zou kunnen zijn?

Beetje vage achtergrond, maar wat voor boomknopjes zouden dit kunnen zijn? Iemand een idee? Ik vond ze namelijk wel bijzonder…

 

                                                                                                

Speenkruid.

 

 

 

 

 

 

 

Hyacinten en uitzicht vanaf de parkeerplaats richting het meer.

Hier bij het Hoornsemeer te Groningen kun je heerlijke wandelingen maken. De andere kant van dit meer wordt de Hoornse plas genoemd. Hier heb je ook zandstranden en zonneweides waar je in de zomer heerlijk kunt vertoeven. Honden zijn in die periode niet toegestaan. De honden mogen hier van 1 oktober t/m 1 april wel loslopen en zwemmen. Bij het Hoornse plas bevindt zich ook een paviljoen met een terras, waar je een drankje en een hapje kunt doen. “Paviljoen Kaaphoorn”

© Vlindertje73

Nog even een weetje van de K.M.N.I. :

Begindatum van de lente.

De begindatum van de lente valt niet altijd op de 21e van de maand, zoals vaak wordt gedacht.Sterker nog, alle komende jaren tot en met 2101 begint de astronomische lente niet op 21 maart, maar op 20 maart. In sommige jaren, zoals 2044 en 2048 begint de lente zelfs al op 19 maart.

Het wonder is geschied, een nieuwe Asus notebook met windows 8

 

Zoals jullie nu al wel weten ben ik niet zo van de vernieuwingen, maar het wonder is geschied hoor. Ik heb een nieuwe notebook, een ASUS of is het gewoon een laptop? Het maakt mij niet zoveel uit hoe of die genoemd word, ik ben er erg, erg blij mee. Mijn oude lappie was dringend aan vervanging toe, maar ach ja, je kent me…. Hij kan nog wel even mee….Tot dat ie dus echt niet meer wil.  Toevallig heb ik voor mijn schrijfcursus een opdracht moeten maken, wat hier wel van toepassing is. Ik zal dit stukje met jullie delen: De opdracht was om een stukje te schrijven waarbij je niet verteld wat of dat het is. Dit is het geworden:

Het afscheid nadert.

Ik zie je gezondheid met de week slechter worden. Elke week, keer op keer. Heel naar om dat van zo dichtbij mee te moeten maken. Zo goed als dagelijks ben ik bij je te vinden, ik vind het heerlijk om tegen jouw aan te kunnen praten. Alles met je te kunnen delen. Het enige probleem wat ik nu steeds meer ervaar, is dat je niet tegen me terug kan praten. Je bent dan ook ziek en niet zo’n klein beetje ook. Ik kan merken dat jij mij ondanks dat je zelf niet kan praten, toch heel goed begrijpt. Je bent nog steeds mijn steun en toeverlaat.

De jaren gaan nu echt tellen. Je hebt moeite met het opstarten van de dag, het word je dan ook af en toe zwart voor de ogen. Ik zie dat gewoon aan je. Je wordt oud. Je bent op, ik zie het steeds vaker. In de loop van de dag trek je ook weleens gewoon wit weg. Alle kleur lijkt dan uit je te verdwenen zijn.

Ik vind het erg moeilijk om je zo te zien, maar ik heb toch vijf  jaar mijn lief en leed met je mogen delen. Mijn lief en leed die je altijd voor jezelf hield. Ik kon je gewoonweg vertrouwen. Je gaat nu zo dusdanig achteruit dat ik denk dat er aan onze speciale vriendschap gauw een eind gaat komen. Je was er altijd voor mij als ik je nodig had, zowel overdag als in de nacht. Ik wilde je nog even zeggen dat ik dat ten zeerste in jouw waardeer.

Ik zal je dan ook verschrikkelijk gaan missen, mijn steun en toeverlaat…

Dag mijn lieve laptoppie.

Welkom ASUS met windows 8 erop.

Compleet nieuw voor mij is dat windows 8, daar zal ik erg aan moeten wennen. Ik heb er al 3x facebook opstaan, maar geen één die ik eigenlijk bedoel, dus dan maar gewoon intikken bij google en er een bladwijzerbalk van gemaakt. Al die apps, pfff zeg, wat een keuze. En oh jee, wat kan je hier veel mee doen, niet te geloven. Het voelt als een grote luxe voor mij. Al doende leert men. Ik kan ook niet zeggen dat ik erg veel informatie kan vinden over hoe de werking is va windows 8. Dus wie tips of trucs heeft voor mij, dan zijn die van harte welkom!! Want waar kan je nu het beste je documenten en foto’s bewaren? In gewoon documenten of sky drive? Wat is het voordeel en nadeel van sky drive?

Gelukkig kan ik er wel op typen in, jawel in word 2013. Dus is dit mijn eerste blog op mijn supersonische nieuwe laptop of notebook, maakt mij niet uit. Ik ben er super trots op!!

Tot de volgende blog maar weer….meer lezen? Fladderende vlinder weblog

BRCA2 gen. Een mammografie laten maken

 

Het BRCA2 gen zit dus in mijn familie. Wat dit gen inhoud kun je lezen in mijn vorige blog hierover: BRCA2 gen. Oh nee toch?

Vorige week een brief ontvangen van het ziekenhuis dat er vandaag 4 maart een mammografie zal plaatsvinden. Ik noem dat voor het gemak een erwten pletter, dit vanwege het kleine handje vol wat ik heb aan borsten. Voor algemeen gebruik maak ik er een tieten pletter van. Toch wel een beetje zenuwachtig ga ik erheen en ben ik ruim op tijd voor mijn afspraak. Al gauw ben ik aan de beurt en word me netjes en vriendelijk uitgelegd hoe of zo’n mammografie in zijn werk gaat.  Na de eerste, zeg  maar foto’s gaan de foto’s naar de radioloog die er naar kijkt en als er onduidelijkheden zijn dan moet je nog een keer. Als de radioloog op de foto’s oneffenheden ziet gaan ze een stap verder en gaan ze een echo maken. Soms is het zelfs zo dat ze op de dag zelf ook nog een punctie gaan nemen. Zo werd mij verteld…

Maar goed we waren nog bij de mammografie, de tieten pletter en ik kan je wel vertellen dat het apparaat echt plet. Eerst moeten je borsten er van voren op en met een soort plastic plaat worden ze plat gedrukt. Daarna moeten ze van opzij. Nou dat is een heel raar gevoel hoor, net of de assistente ze als een soort wokkel op de foto wilde hebben. Om dat woord moest ze wel even lachen… Dit voelde dus ook absoluut niet fijn. Echt pijn was het ook niet, gelukkig niet. Mijn vriendin had me gister nog verteld dat het behoorlijk pijn zou kunnen doen. Dit viel dus aardig mee, gewoon heel vervelend trekkend gevoel. Na de 4 benodigde foto’s mocht ik weer in de wachtkamer plaats gaan nemen om te wachten op de uitslag of voor nog verdere nodige onderzoeken.

Nou daar zit je dan in de wachtkamer, te wachten. Wachten en nog eens wachten. Wat gaat dan de tijd toch langzaam, niet te geloven. Wat maar tien minuten duurde, voelde voor mij wel een uur. Je weet tenslotte maar nooit wat je te wachten staat met zo’n BRCA2 gen. De assistente riep opnieuw mijn naam en ik moest, jawel hoor, weer met haar mee. Op zo’n moment schrik je wel even en zo liep ik met knikkende knieën met haar mee opnieuw naar de onderzoekskamer. Daar vertelde ze mij dat er een stukje van mijn schouder op de foto te zien was en ze dus een stukje borst mistten. Tjonge, wat een opluchting zeg! Verder waren er ook geen oneffenheden te zien. Pfff, dat hebben we dan weer gehad. Over een half jaar ga ik dan door een MRI scan en zo gaat dat dan in het vervolg elk half jaar. De ene keer een mammografie en de andere keer een MRI scan.

 

Word vervolgd…..   17 maart een gesprek bij de gynaecoloog en een chirurg.