Krukkelend en stuntelend de feestdagen tegemoet

Dat heb ik dan weer, zo net voor feestdagen. Krukkelen en stuntelen. Vorige week ben ik plat op mijn snufferd gevallen en niet bepaald zachtzinnig. Nee, hoe kan het ook anders met mij. Als ik iets doe, doe ik het ook gelijk goed. Deed het eigenlijk niet eens zelf, de honden waren hier de schuldigen. Riemen in de war en om mijn linkerbeen heen gewikkeld, geen houden meer aan en hopsa, daar lag ik. Die honden kunnen wat hoor. Prachtig mooi ei op mijn knie en alle kleuren van de regenboog. De volgende dag toch maar even aan ome dokkie laten zien. Die knijpt en drukt er eens heerlijk in en ik stoot mijn kop aan het plafond, van de pijn dus hé. Antwoord van de dokter is dat mijn knieschijf zwaar gekneusd is en misschien is er ook iets gebroken, maar eerst moet die zwelling weg. Dus vandaag moest ik terug komen. Zwelling is wel wat gezakt, zolang ik mijn pootje maar omhoog houdt en braaf het ijs er een paar keer per dag opleg. Dokkie had er beter vandaag beter af kunnen blijven, want vanmorgen voelde het ietsie beter aan. Nu denkt ie nog steeds dat er iets is gebroken en zo moet ik afwachten of het beter gaat worden en zo niet dan naar het ziekenhuis voor een foto. De verwijzing heb ik al bij me, dus als de pijn eerder niet te houden is dan mag ik eerder heen. Dat is wel prettig geregeld.

In huis stuntel ik wat rond en dichtbij huis, krukkel ik in het rond. Voor de verdere afstanden ben ik dus even aangewezen op mijn scoot. Oh, ik kan je vertellen dat ik nu even héél blij ben met dat ding. Mijn trouwe scootie.

Ja, want mijn Snoopy moet tenslotte ook naar buiten om te wandelen. Normaal gezien deed mijn schuine overbuurman dat wel, maar die is ook even out off order. Door zijn rug gegaan. Romantisch word hij er wel van, hij is alleen nog maar aan het schuifelen, op de tonen van AU, AU Au… maat kan ie helaas niet houden.

Zo gaan we dus al krukkelend, steunend, kreunend en stuntelend de feestdagen tegemoet. Gelukkig heb ik er niet veel drukte van, want eerste kerstdag worden we verwend bij mijn moeder. Tweede kerstdag gaan we naar het café, waar we oudhollandse spelletjes gaan doen en er tevens gaan genieten van een warm en koud buffet, onder het genot van een paar pijnstillende drankjes.

Hierbij wil ik iedereen fijne feestdagen wensen, alvast veel geluk en gezondheid voor het jaar 2015.

Voor de schrijvers onder ons, ik wens jullie tegelijk ook een heel mooi, boeiend en plezierig schrijfjaar toe.

Hier in huisje weltevree,

komt ook vanzelf alles weer okee.

Achteruitlopen is gezond

Heb je weleens van achteruitlopen gehoord? En dan bedoel ik niet in huis waar je dit ongetwijfeld weleens doet als je iets moet pakken in de keuken of zo. Dat zijn dan misschien een paar stapjes. Nee, ik bedoel buiten achteruitlopen, gewoon op de stoep of stille bosweggetjes waar je minder obstakels tegen komt. Het lijkt natuurlijk wel wat raar, maar het heeft vele voordelen en het is ook nog eens goed voor je gezondheid. Psychologisch gezien moet je wel een drempeltje over denk ik zo…..maar het kan zomaar eens de moeite waard zijn om je grenzen eens te verleggen en te negeren wat anderen “normaal “ vinden. In Engeland en Japan is het achteruitlopen al heel lang bekend.

Wetenschappers zijn er zelfs van overtuigd dat achteruitlopen gezonder is dan vooruitlopen. Je zou er een betere houding door krijgen.

Verder zijn er vele voordelen te vinden die het achteruitlopen je geven:

• Je gebruikt hele andere spieren.
• Je verbrand meer calorieën.
• Je versterkt je gehoor.
• Je gewrichten worden minder belast.
• Je krijgt een beter evenwichtsgevoel.
• Je coördinatie gaat vooruit.
• Je krijgt een betere houding.

Psychologisch gezien neem je als het ware symbolisch afstand van je verleden. Je geeft je over aan jezelf en je eigen inschattingsvermogen.

Wanneer je naar een voetbalwedstrijd kijkt dan zie je ook dat de voetbalscheidsrechters bijna de helft van de wedstrijd achteruitlopen om het spel goed te kunnen blijven volgen.

Sommige fysiotherapeuten raden het zelfs aan bij revalidatie van knie en rugproblemen.

Zelf heb ik het nog niet uitgeprobeerd hoor, maar ik begin te geloven dat het toch de moeite waard is. Dan probeer ik eerst wel een stukje in het donker…..hahhahahha psychologisch nog niet aan toe. Ik denk dat je dan toch echt even een knopje om moet draaien. Maar goed, wie weet….

Daarbij komt dan nog dat ik toch ook wel een beetje bang ben om te vallen.

Tja, met vooruitlopen kan je natuurlijk ook vallen. Ja toch?

Ga je het achteruitlopen proberen??? Ik ben benieuwd…..

Het jaar 2014 in een notendop

Al negen maanden heb ik niets meer geschreven. Nu ben ik zat! Hier moet verandering in komen. Ik zit hier nu aan tafel met mijn schrijfcursus naast mij. Het leek mij een heel goed plan om dat maar weer op te pakken. Helaas kom ik er weer niet uit…. Kinderverhaaltjes schrijven is toch echt moeilijk, vooral in de nogal jonge leeftijd. Puf, steun, zweetdruppeltjes parelen op mijn voorhoofd.  Nee, dit word ‘m even niet nu. Opeens een goed idee gekregen….. Ik heb hulp gevraagd aan een medecursist. In afwachting van zijn antwoord heb ik besloten om dan maar een blog te schrijven. Zo dus….het schrijven is in ieder geval weer begonnen. Dat voelt best wel goed na negen maanden.

Er is heel veel gebeurd het afgelopen jaar. Dat is ook mede de reden dat er niets meer van mij is verschenen de laatste tijd. In maart dit jaar is namelijk mijn vader overleden. De laatste weken in zijn leven heb ik samen met mijn moeder voor mijn vader gezorgd, dit was een erg heftige periode. Na mijn vaders overlijden was ik even volkomen de weg kwijt…. Gelukkig kon ik mijn verhaal kwijt bij vrienden en kennissen. Huilen wanneer ik wou en ook lachen wanneer ik wou. Heel fijn vond ik dat. Het steeds weer opnieuw vertellen als ik daar behoefte aan had en altijd een luisterend oor vinden. Heel belangrijk in zo’n tijd. Bij deze wil ik dan ook degene die dit zijn geweest bedanken voor al hun steun, luisterend oor, troostende armen en schouders. Diegenen die ik bedoel herkennen zichzelf hier wel in, denk ik….

Tijdens het ziekbed heb ik wel geschreven over de dagelijkse verzorging en wat dat allemaal met mij deed, alleen hou ik dat allemaal nog even voor mezelf. Het is ook nog niet helemaal af ook trouwens, maar als ik het terug ga lezen ben ik bang dat ik weer in dat diepe dal ga vallen. Nee. Nu even niet!! Ik wil schrijven. Schrijven om weer tot mezelf te komen.

Het BRCA2-gen waar ik al eerder over had geschreven heeft ook vervolg gekregen. Mijn moeder en ik zijn allebei geopereerd in juni dit jaar. Bij ons allebei zijn de eierstokken en eileiders uit voorzorg verwijderd. Bij mijn moeder verliep dit allemaal goed, maar bij mij natuurlijk niet.

Ik kreeg er ontstekingen bij en het heeft bij elkaar bijna twee en halve maand geduurd voor ik er weer een beetje bovenop was. De uitgebreide versie ga ik nog schrijven, want ben geëindigd na de mammografie. Alvast meer hierover lezen kijk dan even hier: BRCA2-gen en word vervolgd….

Zo kom je dus als 41 jarige plotsklaps ook nog eens in de overgang terecht. Dat ging op zijn zachts gezegd, nogal rigoureus. Voor mijn fibromyalgie ben ik nu bij een reumatoloog, aangezien mijn klachten steeds erger worden. Hier word ik nu binnenste buiten en buitenste binnen gekeerd. Volgend jaar de uitslag.

Nou al met al was dit dus een jaar waarin veel gebeurd is, teveel eerlijk gezegd. Zo kwam het dus dat ik al die tijd niets meer had geschreven.

But I’m back!!!