Word jij ook weleens zo wakker?

Word jij ook weleens zo wakker?

 

Normaal word ik altijd langzaam wakker. Moet ik echt even bijkomen. Na een paar keer heen en weer draaien sta ik dan toch maar op. De koffie pot gaat aan, de laptop volgt en de radio gaat op standje zachtjes op de achtergrond. Maar nu vandaag ging het even compleet anders dan normaal. Pfff, ik kreeg opeens ontzettende haast om….

Best wel  makkelijk eigenlijk, als je wakker word met gelijk een heel compleet verhaal in je hoofd. Snel, hup, kleren aan, en achter de laptop. Typen maar, de woorden vliegen eruit. Mijn vingers kunnen mijn gedachten niet bijhouden. Wanneer ik het terug lees, is het één grote warboel. Een warboel van fouten door mijn razend snelle getik op mijn toetsenbord. De grote lijnen zijn gelijk duidelijk. Nu is het nog even wat aanpassen geblazen. En goed nadenken, hoe of je het verhaal gaat brengen. In de ik- vorm, zij- vorm, verleden of tegenwoordige tijd.

Ja, ja, dat leer ik allemaal op de schrijfcursus die ik volg. Het verhaal wat ik dus compleet in mijn hoofd had bij het wakker worden, die volgt nog….

Ik kan iedere beginnende schrijver zo’n cursus aanraden. Je leert er ontzettend veel van. Spelen met tijd is ook een kunst vind ik zelf. Schrijven is voor mij heel veel op schrijven, waarna ik ga wissen, herschrijven, lezen, weer wissen, lezen en na nog een keer te hebben herschrijven ontstaat er toch een compleet verhaal. Soms doe ik mezelf echt verbaast staan. Al vele verhalen heb ik geschreven, en soms als ik die eens terug lees dan denk ik weleens bij mezelf, goh, hoe heb ik het kunnen bedenken.

In de boekenwinkel ben ik ook al te vinden. Ik sta met een verhaal in de verhalenbundel “Verbijsterende Dates” die tot stand is gekomen door degene bij wie ik nu de schrijfcursus volg. Persoonlijk ben ik daar erg trots op, en ondertussen wil ik méér.

Mijn doel van het schrijven is dan ook om steeds beter te worden. Uit te vinden in welke vorm ik het beste schrijf. Wanneer ik de beste ideeën heb of krijg.

 

Zonder ideeën ben je nergens, nietwaar?

 

Lop lopende Chihuahua. En nu?

Ik snap het niet hoor, dat hondeneigenaren niet beter om hun hond kunnen denken. Is het nou zo moeilijk? Je houdt toch van je hond? Je hond houdt wel van jou hoor, neem dat maar van mij aan.

Ook een hond heeft een hart, net als jij. Een hondenhart hé, wel te verstaan.  Heb jij ook hart voor je hond?

Al meer dan twee week loopt er hier bij mij in de buurt een chihuahua rond. Gewoon los, zonder halsbandje. Het is een ‘hij’ en heel lichtbruin van kleur. Een dotje om te zien. Klein koppie en grote oren.

Nou moet je weten dat ik aan een erg drukke weg woon, waar het dan wel 50km p/u is en er bijna niemand is die zich aan die snelheid houdt. De stadsbus rijd er ook langs. Het hondje rent gewoon zonder op of om te kijken de weg over, vaak vlak voor een auto langs. Om te voorkomen dat ie eerdaags wordt doorgereden heb ik maar besloten om hem te gaan vangen.

Dit was makkelijker gezegd dan gedaan. Wanneer ik hem weer eens zag lopen vanuit mijn raam, sprintte ik naar beneden, maar aangekomen was de hond al gevlogen natuurlijk.  Op een dag kwam ik er met de auto langs en zag hem op de stoep, ik snel de auto aan de kant, en eruit. Hondje proberen te pakken, maar ach het arme beestje was zo bang, die ging er als een speer vandoor.

Zo hebben meerdere mensen hem proberen te pakken, helaas zonder resultaat. De dierenambulance gebeld, maar die kunnen en mogen niks doen als de hond nog losloopt. 

 

Eindelijk succes.

Nu hebben we eindelijk succes! Een vriendinnetje van mij kreeg hem te pakken, en belde mij met de vraag wat ze er mee moest doen. Ik zei,’breng hem hier maar dan bel ik de dierenambulance wel.’ Zo gezegd, zo gedaan. Na een paar uur kwamen de medewerkers van de dierenambulance  om te kijken of hij ook gechipt was. Dit was niet het geval. Tijdens hun bezoek bij mij, kwam er een melding van een jongen die een grote los lopende hond had gevonden , toevallig ook hier in deze wijk waar ik woon. De medewerkers zeiden dat ze bij mij waren en of hij de hond dan hier kon komen brengen. Dat kon hij wel.

Zo werd mijn huisje weltevree even omgebouwd tot een “hondenopvangtehuis.”

Ondertussen hadden de eigenaren van de chihuahua contact gezocht met de dierenambulance en kregen van hun te horen dat hun hondje bij mij was. De medewerkers van de dierenambulance kregen een spoedje tussendoor, en kregen haast. De grote hond werd meegenomen, die wel was gechipt maar hier niet stond geregistreerd. De kleine bleef bij mij. Na korte tijd kwam er een auto aan gereden en baasje en hond werden herenigd. Baasje dol gelukkig en hondje ook. Oh, trouwens weet de naam nu ook, hij heet ‘Gucci’

 

Gucci.

Nog even een praatje gemaakt met het baasje van Gucci, en hun vertelden dat hij telkens ontsnapt uit huis als de kinderen de deur open laten staan. Ook wringt hij zijn koppie vaak door de halsband, en ontsnapt dan ook. ‘Het is ook een echt mannetje, dus dat kan je verwachten,’zei ik. ‘Misschien is een tuigje een idee? Of Gucci laten castreren, wordt ie misschien wat huiselijker van. En een chip zou ook geen overbodige luxe zijn.’ ‘Ja, ja, zei het baasje, ‘er moet inderdaad wel wat gebeuren.’

Tja….dat lijkt mij ook zo toe!

Ik hoop met heel mijn hart dat ze nu beter op hun hondje passen. Wel heb ik mijn twijfels een beetje, maar goed die zal ik nu nog maar even niet benoemen.  De tijd zal het leren…..

De kleine dingetjes die het doen

Heb jij dat ook dat je al van de kleinste kleine dingen kunt genieten? Of misschien moet je er wel gewoon een oog voor hebben om het te kunnen zien. Ik heb geen idee. Wel weet ik, dat ik geniet van kleine simpele dingen. De kleinste kleine dingen, waar een ander medemens misschien zonder aandacht aan te schenken voorbij loopt.

In mijn blog vertel ik daarom vandaag even een paar kleine dingetjes waar ik persoonlijk echt van kan genieten. Je had het misschien niet verwacht achter zo’n chaotisch gezelligheidsmens.

Ach, een mens heeft nu eenmaal vele kanten. En niet elke kant daarvan is bekend bij een ander. Ik bedoel maar, je verteld toch ook niet aan iedereen dat je praat in je slaap? Wel dan?

Rups.

 

Neem nou deze rups. Prachtig toch? Ik zag deze tijdens de wandeling met Snoopy. Wonderbaarlijk, hoe zo’n beestje zich voort beweegt.

Zwammen.

 

Deze zwammen zag ik aan een boom. Ik vond het wel een foto waard. Genieten kan ik van zulke natuurlijke groeisels.

Vogels.

 

De vogels kwetteren er in alle vroegte al lustig op los. Het hoogste lied zingen ze. Heerlijk om omringd door die geluiden je ochtendwandeling te maken, nietwaar?

Zwanen met hun jongen.

 

Dit is nog van vorig jaar. Toen heb ik het hele proces gevolgd. Ik wilde langs de zwanen met hun jongen lopen met Snoopy, maar dat had ik toch even verkeerd ingeschat. Hahahha kon ik weer anderhalf uur terug lopen. Ruzie met zwanen moet je toch echt voorkomen. Wil je er meer van weten? Klik hier: “Zwanen met hun jongen”

Vleermuizen.

  foto: www.natuurbericht.nl

Bij mij voor het huis staan hoge bomen, waar ’s avonds als de schemer invalt de vleermuizen actief worden. Ze gaan dan op jacht naar de vliegjes die er vliegen. De vleermuizen vliegen heel wat af voor mijn raam langs. Ik sta dan stil voor mijn raam, en geniet van deze actieve beestjes.

Zonsopkomst.

Deze foto’s in een reeks genomen vanaf het water, laat zien hoe de zon opkomt. Een prachtig natuurverschijnsel vind ik het. Elke zonsopkomst is immers anders, er is er werkelijk niet één die hetzelfde is. 

 

Er zijn een paar foto’s tussen uit gelaten, anders werd het zo veel…

Zo, dat was even een blikje in mijn geniet momenten.

Kommer en kwel

De titel zegt het al… Zegt genoeg lijkt mij. Het is weer eens kommer en kwel in huisje weltevree. De gezondheid laat veel te wensen over. Het word dan waarschijnlijk ook niet zo’n gezellige blog vandaag. Meer een blog waarin ik even lekker van me af kan schrijven. Ook dat heeft een mens wel eens nodig nietwaar?

Twee weken geleden een keelontsteking, waar ik goed ziek van was. Na een kuurtje knapte dat aardig op. Dan denk je toch, het komt allemaal weer goed. Nee dus. Op dit moment ben ik zo dusdanig verkouden, dat als ik moet niezen, het snot onderhand mijn ogen uit komt zetten. Tjonge, ik wist niet dat een mens zoveel snot bij zich kon hebben. Lekker snotpraatje hé. Alle spieren die je in je lichaam kunt voelen, voel ik dus ook. Ik loop op een soort wattenstokjes, en dat gaat nogal trillerig. Koud heb ik ook steeds, en ondertussen zweet ik me rot.

Ach, mijn kleine vierpotertje, ‘Snoopy’ houdt me wel op de been hoor. Ze moet er tenslotte vier keer per dag uit. Een beetje frisse lucht, doet een mens ook goed.

Balkie, mijn schuine overbuurman is ook ziek, die ligt al dagen in zijn bed te rillen. Wil ook niet eten. Ongezellig hé? Ondanks dat ik me belabberd voel, moet ik wel eten in mijn maag hebben, anders gaat de wereld nog meer zweven.

Vandaag is Balkie ook nog eens jarig, geen feestje dus in huisje weltevree. Ziek en jarig zijn, een rare combinatie hoor. Verjaardag maar een weekje uitstellen, leek hem een goed plan.

Aankomende zaterdag ook geen visserijdagen in Harlingen, denk ik. Ach, we moeten maar zo denken dat de betere tijden er vanzelf wel weer aankomen. Dan gaan we de schade wel weer inhalen.

Nu eerst maar even uitzieken en zorgen dat we weer snel op de been zijn.

Vervelen doe ik mij gelukkig niet, dat woord komt niet in mijn woordenboek voor. Op de tv is momenteel tennis te zien, de usopen, wat ik graag volg. Ook ben ik weer bezig met mijn vervolgverhaal, ‘het dagboek van een bijzonder meisje’ wat heel leuk is om te doen. Wil je het lezen? Klik dan op de bovenstaande link. Deel 8 ga ik vandaag uitwerken…

Waarschuwing: Kijk uit met drugs!

Het zal je kind maar zijn geweest die op een groot muziek festival zo’n roze pilletje met omgekeerd vraagteken heeft genomen. Bij zichzelf dacht dat het gewoon xtc was, en later dacht dat het een te lage dosis had gekregen. Het werkte nog niet. Dus nog maar zo’n pilletje innemen, met de dood als gevolg. Triest, heel triest. Deze handel moet stoppen, echt stoppen!

Gister heb ik hier ook al over geschreven. Zie hier: Partydrugs: Het gevaarlijke roze pilletje.

Dit roze pilletje met een omgekeerd vraagteken erop word verkocht als xtc. Opgelet. Het roze pilletje kan dodelijk zijn. De schrik zit er goed in!

Deze brief schrijf ik daarom aan alle kinderen, jeugd, jongvolwassenen, volwassenen en niet te vergeten de ouders van zojuist genoemden. Het zou mooi zijn als deze brief verspreid zal worden. Het bevat een duidelijke en belangrijke waarschuwing.

Het kan volgens mij niet genoeg onder de aandacht gebracht worden, dus vandaar dat ik er vandaag in mijn blog nog eens op terug kom.

Wat voor mensen zullen dat wel niet zijn die drugs verkopen op party’s? Denken die alleen aan het geld wat ze verdienen? En weten die eigenlijk wel wat ze verkopen. Als er toch iemand overlijdt door gebruik van zo’n roze pilletje, of wat voor drugs dan ook dan weet je toch voor jezelf als verkoper dat het enorme troep is, lijkt mij.

Voel je je dan niet schuldig als verkoper? Word het dan geen tijd om met die hele handel te kappen?

Ik vraag me ook af of de ouders van die partygangers wel weten wat hun kind daar inneemt? Weten ze dat hun kinderen af en toe drugs gebruiken? Worden ze wel genoeg gewaarschuwd voor de gevolgen ervan?

Is het stoer doenerij of meeloperij als ze zo’n pilletje of wat voor drugs dan ook innemen? Kunnen ze de gevolgen overzien?

Zou het niet goed zijn om campagnes over drugsgebruik te maken? Met oud en nieuw word je toch ook dood gegooid met campagnes over vuurwerk? Kijk uit met vuurwerk! Waarom dan geen campagnes over drugs op een groot beeldscherm, bij de festivals en grote muziekevenementen.  Kijk uit met drugs!

 

STOP DRUGS

Waar haal je de energie vandaan?

Weet je? Sommige mensen hebben toch een energie, dat is niet te geloven. Ze staan ’s ochtends vrolijk, fris en fruitig op en denderen zo zonder problemen de dag door. Ze vliegen van hot naar her, en doen op die manier vele dingen op één dag. Denk er maar eens over, wat je zelf allemaal doet op één dag… Ik neem mijn denkbeeldig petje daarvoor af.

Voordat ik fibromyalgie kreeg, barstte ik ook van de energie. Nu in het heden is die energie ver te zoeken.  Je hebt toch energie nodig om de dag door te komen, nietwaar?

Gister kreeg ik weer eens spontaan een ‘fiberaanval’ zoals ik altijd benoem. Die aanvallen zijn niet fijn, dat kan ik je wel vertellen. Het gevoel dat ze met een moker in je rug slaan, je niet weet hoe of je moet liggen of zitten. Met een lange nacht als gevolg.

Nu zit ik met een bakje koffie wakker te worden en dit te typen, en tijdens het typen bedenk ik mij dat de lezers van mijn blog misschien wel helemaal niet weten wat fibromyalgie is. Dit kun je nalezen als je dat wilt bij deze link. Fibromyalgie

Ik heb daar al veel over geschreven, maar ook over hoe ik er mee omga. Ook heb ik beschreven hoe mijn dagen verlopen tijdens deze ‘fiberaanvallen’. Soms best wel hilarisch hoor. Neem nou het verhaal van; ‘vlindertje73 gaat uit de broek’. Ja, ook ik heb weleens hoge nood!

 Alle gekheid op een stokkie, ik hoop niet dat deze ‘fiberaanval’ lang gaat duren. Ik heb nogal wat leuke uitjes in het vooruitzicht, en hoop dat deze me niet worden afgenomen.

Komende week zijn de visserijdagen in Harlingen, een groot feest is dat. Elk jaar probeer ik daar heen te gaan op de zaterdag, aangezien ik dat de leukste dag vind. Dan is ook van de week mijn schuine overbuurman ‘Balkie’ jarig. En als klap op de vuurpijl komt onze beste vriend Janowiets ook terug uit Nigeria.

 Als hij zijn ‘Nigeriaanse hoest’ daar maar laat.

De gesmurfde smurf

Even een blikje terug in het verleden. Het gaat even niet over mij maar om een gehaaide handelaar deze keer. Ja, je moet er maar zo iemand in je familie hebben. Je kan er zelf wel een smurf van worden.

Vroeger was een familielid van mij een gehaaide handelaar. Voor het gemak zal ik hem hier even Jan noemen. Zo had Jan eens een hele grote partij smurfen opgekocht, die toen erg in trek waren, maar de partij was zo groot dat hij ze toen niet allemaal verkocht heeft.

Jaren later ging hij een patatje kopen in een snackbar te Harlingen waar hij tot zijn verbazing buiten de deur een bordje zag staan met de volgende reclame. 

Hier heerlijke Smurfenijs te koop.

Jan gaat naar binnen en besteld zijn patatje met mayo. Onder het wachten begint hij een praatje met de patatbakker over smurfen ijs. ‘Hoe kom je op het idee om smurfen ijs te gaan verkopen?’, vraagt Jan. Nou,’ zegt de patatbakker, ‘doordat de smurfen weer helemaal in zijn. De kinderen zijn er allemaal gek op.’ Daarop zegt Jan, ‘maar ik zie hier geen enkele smurf in de zaak staan. Als je nu eens daar boven het smurfen ijs een echte smurfen pop neer zou zetten, dan kan je die erbij verkopen.’ ‘Ja,’ zegt de patatbakker, ‘dat is eigenlijk wel een goed idee.’

‘Mooi,’ zegt Jan, ‘want ik heb nog een hele partij met smurfen poppen liggen.’

De patatbakker die tevens eigenaar is koopt de partij van Jan over voor een best wel hoge prijs. En zet bij zijn smurfen ijs een smurf, alle kinderen vinden dit geweldig en de handel liep goed totdat… de smurfen niet meer in waren. De patatbakker bleef met heel veel smurfen poppen zitten, die hij maar op zolder had neer gezet.  

Weer een hele poos later komt Jan weer eens in de zaak en vraagt hoe het met de handel van de smurfen gaat. ‘Rot toch op met die smurfen van je! Ik heb er ongeveer 25 verkocht en de rest ben ik mee blijven zitten.’

En als Jan daar later dan nog wel eens langs kwam zag hij nog altijd die smurfen voor het zolderraam staan en dacht dan bij zichzelf, hahaha dat was pas een goede handel. Ik ben er mooi en goed van afgekomen.

 Jan moest zo hard lachen dat de smurfentranen over zijn wangen biggelden….

 

 

 

 

 

Ik maak mij ernstige zorgen.

Moet je horen….

Ssssst….ik denk dat er hier in huisje weltevree iemand  opeens lid is geworden van ‘de blauwe knoop.’ Niet verder vertellen hoor… Waarom ik dat denk? Ja, van veel naar zo goed als niks is toch een groot verschil.

Nou moet je weten, dat Balkie (mijn schuine overbuurman) en ik wel graag een borrel lusten op zijn tijd. Meestal wel één of twee voor het eten. Het borreluurtje noemen we dat. Altijd gezellig.

Met enige regelmaat belanden we ook ’s avonds nog wel eens in de kroeg, waar het té goed vertoeven is. De eigenaar en zijn vrouw behoren ook tot mijn vriendenclub. En zeker ook tot die van Balkie. De andere gasten kunnen we ook allemaal van naam. Gezelligheid kent dan geen tijd, een beetje dobbelen en ouwehoeren. De tijd is dan zo weggevlogen.

Nu op dit moment, na Balkie zijn operatie maak ik me toch ernstige zorgen om hem. Moet je horen…. Ssssst….ik denk dat hij opeens lid is geworden van ‘de blauwe knoop.’ Niet verder vertellen hoor.

Zijn dagelijks biertje behoort tot de verleden tijd. Hij heeft er geen behoefte meer aan. Als hij dan toch een biertje drinkt, dan smaakt ie best wel goed naar zijn zeggen. Alleen het gezellige doorzakken, nee, dat is er niet meer bij. Hij heeft weinig behoefte aan zijn biertje. Hij kan de hele avond wel op een droogje zitten tegenwoordig.

Zeg Balkie ben je wel helemaal goed? Waarop Balkie zegt; ‘ik word echt geen lid van de blauwe knoop hoor.’ En zo zit ik dan nu alleen aan een wijntje, zo net voor het eten.

 Vandaag moest hij weer eens naar de dokter, waar hij te horen kreeg dat hij véél moest drinken. ‘Nou,’zei ik, ‘dan gaan we maar eerst even eten en dan een beste borrel halen in ons gezellig kroegje.’ ‘Ja, je moet toch veel drinken?’ Kom op dan!

 Dat hebben we dus gedaan, gister.

Zo te zien is Balkie nog niet van plan om echt lid van de blauwe knoop te worden.

Een op hol geslagen vibrator?

Heb ik dat weer….het trilt dat het een lieve lust is. Het beweegt ook nog eens. Fijn hé, zul je nu wel denken. Ik vond het op dat moment helemaal niet fijn, dat kan ik je wel vertellen.

 

Eerst vanochtend voor een echo in het ziekenhuis geweest, van mijn bovenbuik. Hier heb ik al langere tijd last van, soms net of er een steen in ligt, of dat er een olifantenpoot op staat te drukken. Erg fijn….NOT. Toch maar eens naar laten kijken. Vervolgens ben ik dan vlakbij mijn ouders, waar ik ook nodig eens langs moet om een bakje koffie te drinken en even bij te praten. Mams had weer lekkere cake gebakken. Heerlijk.

Nou moet je weten dat mijn vader ook net op zijn praatstoel zat, dus we hebben heel wat afgelachen. Hij vertelde een hilarisch stukje uit de tijd dat hij in het ziekenhuis lag.

Hij vertelde; ‘Op een ochtend, en ik was nog niet helemaal goed wakker kwam er een erg jonge vrouw bij mij, om mij te controleren en te onderzoeken.’ ’S Middags komt de cardioloog bij mij, en die ken ik ondertussen al wel. Hij wou mij zelf ook nog even onderzoeken, vertelde hij mij. Waarop ik zeg,’ik heb vandaag nog helemaal geen cardioloog bij mijn bed gehad hoor.’ Vanochtend is er toch een cardioloog bij u geweest meneer? ‘Óh,’zeg ik, ik dacht dat het de dochter van de cardioloog was.’ ‘Nee,’ hoor zegt de cardioloog, ‘het was mijn coassistente.’ Ze worden tegenwoordig ook steeds jonger hé?

Na de koffie, mijn hondje even lekker laten rennen en zwemmen. Daarna is het tijd om boodschappen te doen. Eindelijk weer thuis gekomen ben ik werkelijk bekaf. Nog even zitten, en dan maar een tukkie doen denk ik bij mezelf.

Uit voorzorg dat ik gestoord word in mijn tukkie, zet ik het geluid van mijn mobieltje uit. Een modern mobieltje hoor, want als je het geluid uit zet, gaat ie automatisch op trilfunctie. En ja hoor, natuurlijk moest er weer eens iemand mij bellen. Ik werd wakker van een hoop getril, en toen ik één oog open deed bewoog het ding ook nog.

 Pfff, het leek wel een op hol geslagen vibrator. Wat een herrie zeg, zo’n trilfunctie.

Respecteer jezelf

Mijn blog gaat vandaag over het verschil tussen een minnaar en een minnares. Wat weer een onderwerp hé? Pfff, hoe komt ze daar nou weer op zul je wel denken…  Dat is niet zo moeilijk, alleen is het wel een moeilijk onderwerp, dus hou ik het toch maar vrij neutraal.

Tussen een minnaar en een minnares zit een levensgroot verschil. Een minnaar staat er waarschijnlijk anders tegen over dan een minnares om iemand te bedriegen. De minnaar zal denken, een lekker vrouwenhapje tussendoor. Hij is immers degene die niet bedriegt. De vrouw doet dat in dit geval.

Bij een minnares ligt het toch iets genuanceerder. Een minnares is dan ook eerder verbolgen dat een getrouwde man niet voor háár kiest. Meestal is een minnares voor een man; iemand die veel jonger, en strakker in haar vel zit dan zijn eigen vrouw.

Zolang er vrouwen zijn die zichzelf niet respecteren, kunnen dit soort mannen met hun affaires doorgaan. Jij als die jonge vrouw bent alleen maar ‘goed genoeg’ voor de afleiding, variatie en ontspanning.

Waarom zou je als minnares je handen branden aan een man die bezet is? Getrouwd en een stel kinderen heeft. Verplaats je eens in de schoenen van zijn vrouw. Je weet toch zelf ook wel dat hij haar toch niet gaat verlaten als puntje bij paaltje komt.

Is het niet onbegrijpelijk dat een vrouw als minnares door het leven wil gaan? Er is zoveel meer. Zij verdiend toch gewoon veel meer, meer dan alleen een lustobject te zijn. En voor de man als minnaar is het ook onbegrijpelijk. Die denkt alleen aan zijn eigen geneugten, en wil waarschijnlijk het  hele gedoe van een serieuze relatie niet eens aangaan.

Maar goed zo is iedereen vrij in haar of zijn eigen keuze in het leven. Nietwaar?