Tja, waar zal ik eens beginnen….alles begint minder te worden geloof ik. Het is allemaal niet grappig meer zoals ik dat dan maar even noem. Ik zit met een jonge geest in een niet meer meewerkend lichaam. Ja, zo voelt het. Niet grappig dus! Zo spontaan eensklaps in de overgang beland, ‘s nachts zweten als een otter, je drijft zo je bed uit. Werkelijk niet te geloven. Bij het wakker worden ’s morgens ben ik nog net zo moe als dat ik de avond ervoor naar mijn bedje ging. Pfffff, ogen openen even liggen nog, lekker knuffelen met Snoopy en opstaan. Snoopy moet er tenslotte ook uit. Koffie pot aan. De dag kan beginnen, maar hoe kom ik deze dag weer door….. Zwarte streepjes dansen voor mijn ogen, mijn voeten voelen als watjes. Ik had nog een bril liggen van jaren geleden, die maar eens geprobeerd maar helaas het helpt niet tegen het droge zanderige gevoel in mijn ogen en ook niet voor de streepjes. Ook een leesbril helpt niets. Zal misschien wel aan de vermoeidheid liggen dan, denk ik. Ik heb geen idee. Moe, moe en nog eens moe….
Ik wil van alles, maar het gaat niet. Keuzes maken dus. Het één wel, dan het andere niet. Dub, dub en dub. Wat zal ik doen? Momenteel is Snoopy het belangrijkste onderdeel van de dag, vier keer per dag uit wandelen. Tussendoor boodschappen halen, eten koken en afwassen. Oh ja en natuurlijk wat schrijven, maar man oh man die rot streepjes blijven maar dwarrelen. Huishouden moet ook gebeuren, maar veel blijft er nu even liggen.
Ik moet nodig een paar visites afleggen maar ook dat is me allemaal teveel, geen puf. Toch maar eens de dokter gebeld en daar mag ik morgen al heen. Even afwachten nog dus…..
Mijn fibertjes spelen natuurlijk ook een grote rol in dit geheel. Mijn spieren trekken als elastiekjes in mijn benen en armen, daar word je natuurlijk ook moe van. Ergens op concentreren is er ook niet echt bij. Gisteren dan toch wel eindelijk goed bezig geweest met mijn schrijfcursus, les 6 is opgestuurd, dat geeft in ieder geval een goed gevoel!!
Ik zit nu al een uur te zwoegen op deze klaagzang en kan nog wel even doorgaan….maar doe het niet. Ik ben het kwijt, alleen het wordt er niet beter van helaas.
Ach, gelukkig ben ik best wel positief in gesteld en gaan we gewoon maar weer door. Elke dag is weer een nieuwe dag en een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. En lachen, ja dat kan ik nog wel hoor, elke dag wel weer.
Zo, nu gaan we weer over op de orde van de dag…..
Weblog van een fladderende vlinder 