Koker, oogkleppen en egoïsme.

Kijkend door een koker, zie je niet zoveel. Je leeft als het ware in je eigen cocon. Net of je alleen op de wereld bent. Je noemt dit ook wel een kokervisie, wat je als een beperking kan zien

Bron: Koker, oogkleppen en egoïsme.

Mijn ervaring met HelloFresh.

Dit was de tweede week en laatste week dat we de HelloFresh box hadden. Gelukkig heb ik de box op tijd opgezegd, anders zat ik nu vast aan een heus abonnement. Die boxen zijn namelijk best wel aan de prijzige kant, is mijn mening. Nu kon ik deze 2 boxen voor 26,- per box uit proberen en aangezien ik nogal nieuwsgierig ben aangelegd, hadden hun er weer een klant bij. Kortdurend weliswaar, maar ach, het was zeker de moeite waard om het eens te proberen. Je kan immers niet oordelen over iets wat je nog nooit hebt geprobeerd. Over mijn ervaring met de box van vorige week kun je hier lezen:

HelloFresh is puur natuur en bovendien erg smaakvol.

Net als bij de vorige box, schoot ik weer in de lach van de inhoud. Zo weinig op het eerste gezicht. In werkelijkheid heb je echt voldoende voor 2 personen. Dat bleek ook weer na deze week. Het volgende hebben we gegeten:

 

Dag 1. Rigatoni bolognese met witte courgette.

Punt 1 verwarm de oven voor, voor wat dacht ik. Ik kon eerst nergens meer vinden waar die oven voor verwarmd moest worden. Toch de oven aangedaan. Alles snijden, best wel veel eigenlijk. Dan bij punt 3 zag ik dat de courgette en tomaat in plakjes in de, jawel oven gebakken moesten worden. Blond hé…. Haasje repje gelezen natuurlijk…. Dan kom je verder in het bereiden van je maaltijd en heb je balsamicoazijn nodig (ahum) gelukkig had ik dat nog staan, hoop alleen niet dat bederfelijk is. Eind goed, al goed, toen alles klaar was en op onze bordjes lag, zag het er werkelijk mooi uit. Het smaakte ook nog eens erg lekker, niet geheel onbelangrijk lijkt mij. Het oog wil wat, maar mijn maag ook. Het is dus zeker voor herhaling vatbaar.

 

Dag 2. Nasi van parelgerst met bakbanaan, komkommer en pindasaus.

Parelgerst, ik had er werkelijk nog nooit van gehoord. Had ik toevallig een vriendin van mij aan de telefoon en die vroeg ik wat parelgerst is? Nou zegt ze; ‘dat is een soort of gort.’ Dat leek mij maar niks, want ik moest gelijk aan de gortepap denken van mijn oma vroeger. Als ik dat al rook, laat staan zag, ging ik al bijna over mijn nek. Ach ja, moest het toch maar maken, het leek overigens wel veel op gort. De bakbanaan werd lekker knapperig in de oven. De komkommer werd aangemaakt metazijn, water en honing, erg goede combi en zo leer je er ook weer van. Het complete gerecht, was toch erg lekker. Gort of niet! Alleen één nadeel was dat er weinig satésaus was, dat wijdt ik dan maar dat het gezond moet zijn. Dus zal de satésaus wel over te veel calorieën beschikken.

 

Dag 3. Gesmoorde kabeljauwfilet met aardappelen en boontjes.

Dit is een gerecht waar ook een meiraap in voor komt. Hierop smoor je de kabeljauw als het ware. Ook van een meiraap, had ik nog geen kaas gegeten. De meiraap is echt verfrissend lekker en zal dus vast wel vaker ergens in een gerecht op gaan duiken.

Dit vond ik persoonlijk het lekkerste recept van de week.

 

Conclusie:

Het gezegde: ‘Wat de boer niet kent, vrette é niet’ gaat hier niet helemaal op zoals het er staat. Ik ben blij dat ik gewoon alles heb geprobeerd. Het viel zeker niet tegen. De producten waren allemaal vers. Het eten was ruim voldoende en zeer smakelijk. Ik wil dan ook niet zeggen dat ik HelloFresh nooit meer ga kopen, maar voor nu vind het gewoon te duur. Ik bedoel maar een normale box kost zonder korting 39,-. voor 2 personen, voor 3 dagen. Wij eten 7 dagen voor 40,- in de week. Gezond en variërend, ook nog!

Nu is het weer tijd voor een heerlijke stamppot andijvie….

 

Wil je niets van al mijn schrijfsels missen? Klik dan hier: BLOGHOEKJE

 

2016©Vlindertje73

 

 

 

 

 

 

Slaap jij goed? Of heb je ook vaak plafonddienst.

Je kent het wel toch? Plafonddienst. Het is zo’n uitdrukking die eens het woord van de week was, een paar jaar geleden. Uren lang lig je dan in je bed te staren naar het plafond, te hopen dat je gauw in slaap valt. Nou vergeet het slapen maar… Je hebt gewoon plafonddienst. Dit alles is dan ook niet echt bevorderlijk voor je gezondheid…

Ik heb toch altijd geleerd dat de nachten zijn om te slapen, tenzij je in de nachtdienst aan het werk bent. Nou de laatste maanden heb ik in bed nachtdienst, plafonddienst genoemd, slapen is er echt niet bij. Bijna elk uur van de nacht zie ik op mijn wekker hoe laat of vroeg het nog is, die heb ik dan van ellende maar uit gezet. Zo zie ik niet meer elk uur van de nacht voorbij komen. Ja, je kan jezelf lekker voor de gek houden zo. Ik kan je wel vertellen dat de nachten er even lang door duren. Als ik nou erg aan het piekeren zou zijn, dan nam ik wel pammetje in, maar dat is niet het geval. Nu heb ik al een paar week melatonine geprobeerd en dan in een hoge dosering van 3 mg per stuk, op advies van de dokter uiteraard. Die krengen zijn nog niet eens te betalen ook. Bij de apotheek 30 stuks voor 26 euro 50 cent. Op internet zijn ze veel goedkoper, heel simpel gewoon even googleen en zo kwam ik op de site www.melatonine.nl Hier kosten ze 120 stuks voor 12 euro 95 centjes. Heel verschil toch en dat voor het zelfde pilletje met dezelfde dosering. De beslissing was snel genomen, dat snap je vast wel.

Een paar dagen later had ik mijn doosje al in de brievenbus liggen. Hé, dacht ik, eindelijk lekker slapen vannacht. Welgeteld de eerste nacht sliep ik als een roosje, maar hemeltje zeg toen ik wakker werd, had ik het gevoel of ik onder een trein had gelegen ofzo. Zo’n heel katterig gevoel, weet je wel. Zo’n gevoel of dat je de hele nacht aan de zuip bent geweest. Dat gevoel hield de hele dag aan, dus ’s avonds maar een half pilletje dan. Helaas dat katterige gevoel bleef. Gewoon stug volhouden, dacht ik bij mezelf en dan na een week over op een heel pilletje, mijn lichaam moet er gewoon even aan wennen. Vergeet het maar, elke dag een vreselijk duf en katterig gevoel in mijn hoofd en niet vooruit te branden. Als ik er dan ook nog eens op zou slapen, oke, maar ook dat niet hé. Je raadt het al, gewoon plafonddienst. Die pillen laat ik dus voorlopig maar staan en vind dat je dan misschien nog beter elke echt nacht half dronken naar bed kan gaan, want A. Dan slaap ik als een roosje. B. Dan word ik wel katterig wakker, maar gaat over. C. Ik wil gewoon eens een nacht lekker slapen.

Nu vraag ik mezelf af: Wat doen jullie wanneer slapen geen optie is?

Doe je niks en wacht je starend op de ochtend of zoek je iets om jezelf mee bezig te houden? Zo ja, wat doe je dan?

 

 

2016©Vlindertje73

 

HelloFresh box en ik…

Je kunt vooroordelen hebben over ‘hellofresh’ Ik vind als je het niet probeert, je ook geen recht hebt om het te veroordelen.

Na al een paar week gezeur aan de telefoon door ‘hellofresh’ ben ik dan uiteindelijk toch overstag gegaan. Ik vond het simpelweg te duur, veels te duur. Een leuke korting werd mij aangeboden, maar dan nog vond ik het te duur. Ik kan een hele week eten met twee personen voor 40,- euro en dat is inclusief de benodigde toiletpapier en koffie, wat toch ook niet zo heel goedkoop is. Dus 30,- euro voor een ‘hellofresh box’ 3 dagen voor 2 personen bleef ik duur vinden. Na lang gesoebat over en weer en weer, kreeg ik een week later wéér iemand van hun aan de telefoon. Nu met een nog aantrekkelijker aanbod. Lager dan lager, konden ze niet. Ik had mijn zin, voor 26,- wilde ik het wel proberen. Twee boxen moest ik afnemen. Ik maakte hun gelijk duidelijk dat ik ook voor de tweede box niet meer wilde betalen als voor de eerste. Dat was geen probleem, hun blij, ik blij toch? Zodra het kon heb ik overigens wel gelijk het abonnement stop gezet. Toch te duur, vond ik. Ook al was het allemaal zorgvuldig verpakt en netjes thuis bezorgd, het kon mij op de één of andere manier niet bekoren. De gerechten waren overigens heerlijk, makkelijk te bereiden, op een hoop voor snijwerk na.

Er zijn gerechten van ‘hellofresh’ die je zelf niet snel zou gaan maken. Het is het onbekende dan denk ik, wat je tegenhoudt. Toen mijn eerste box vorige week arriveerde, door een leuke en vriendelijke hellofresh bezorger, was ik natuurlijk razend benieuwd wat we die week zouden gaan eten.

Nou dat ga ik je vertellen. Ik moet nog om mezelf lachen, echt waar. Ik opende de doos en als eerste dacht ik, tjonge tjonge, moeten we van dit beetje 3 dagen eten? De gekoelde producten haalde ik er eerst uit. De kip, ehhhhh kippedij, ehhhhh is dat dij? Moeten we dat delen? Pffff, nou dat weet ik niet. Wel weinig vond ik, maar volgens de maatstaven was het toch een ons per persoon. Wij zijn meer gewend en dus verwend. Toen de makreel, nou dat kon bij mij in een normaal geval wel op één boterham, wel luxe belegd dan hé. Ach ja de maatstaven.

Eenmaal A gezegd, gingen we ook B zeggen. Niet zeuren, gewoon eerst maken, eten, proeven en dan beoordelen en klagen, of niet!

 

Dag 1. Zuid Aziatische kipcurry met luchtige rijst.

 Na een beetje onhandig geklungel door het receptenkaartje, kan ik mededelen dat dit gerecht echt een verassing was. De overheerlijke geuren deden onder het koken, mijn eetlust steeds meer aanwakkeren. Werkelijk, die geur van de curry in combinatie met de kokosmelk. Echt een goed combi, vind ik. Toen het dan uiteindelijk op mijn bord lag, zag het er mooi en smakelijk uit. Het smaakte net zoals het er uit zag. Heerlijk, in één woord. Zelfs de kip was voldoende en ook nog eens heerlijk mals.

Conclusie: Dit recept ga ik zeker weten vaker maken!

 

Dag 2. Bataat-Knolselderijsoep met pompoenpitten en kruidenbaquette.

Mijn eerste gedachte over dit recept, beloofde niet veel goeds. Bataat, in hemelsnaam, wat is dat dan? Mijn moeder wist dat het een zoete aardappel moest zijn. Nou ja, ik vraag je…..dat in combinatie met een knolselderij, ik schoot er van in de lach. ‘Dat kan toch nooit lekker zijn?’ riep ik uit. Dat aten ze vroeger toen de mensen arm waren. Nu het crisis is, zal het wel weer vaker op het menu komen. Zoals nu, hier in mijn box.  Nou goed, na wat gehannes met die knol, die in centimeters moest gesneden worden, stond alles klaar om soep te maken.

Dan heb je daar in je pan oranje blokjes en wit gelige blokjes, die je dan moet pureren. Het uiteindelijke resultaat, is een fleurige oranjeachtige massa. Vervolgens verdeel je het over twee soepkommen en strooit er de grada padano kaas overheen, met de pompoenpitten. De geur van de soep, was lekkerder dan dat ik dacht. De eerste hap trouwens ook. Zelf zou ik dus nooit uit mezelf zo’n recept hebben gemaakt als ik het in een tijdschrift zou tegen komen. Het was tot mijn verassing een voortreffelijke lekkere soep. Het vulde goed en was zeer smaakvol. Met de kruidenbaquette erbij was het helemaal af.

 

Dag 3. Warm gerookte makreel met fusilli en verse dille.

Dit gerecht leek mij op het eerste oog het lekkerst en daarom tot het laatst bewaard. Helaas had ik ongelijk. De fusilli was van tarwe en smaakte taai. Als ik dit weer zou gaan maken, dan neem ik blanke fusilli. Het overheerste de smaak van de makreel. Dus eerst de pasta naar binnen gewerkt en daarna de rest. Dan was dit eten wel te doen. Niet meer en niet minder. Wat mij betreft, het minst lekker.

 

Wat kan het dan eigenlijk raar gaan hé….. Wat je denkt dat erg lekker is, valt tegen en van de dingen waarvan je denkt, wat moet dat worden? Is het juist erg lekker. Heel apart. Ik ben dan ook blij met deze eerste ervaring van de ‘hello fresh box’

 

Over iets wat je niet geprobeerd hebt, kun je ook niet oordelen!

 

 

2016©Vlindertje73

 

 

 

 

De zwanen en ik zijn nog geen goede vriendjes.

Vorig jaar had ik geschreven over een zwanenechtpaar. Dat echtpaar is blijkbaar terug, hier vlakbij in het bos met grote vijver. Hun nest is blijkbaar al weer klaar voor gebruik. Dit kan ik weten, want vorig jaar lieten deze zwanen mij meer dan een uur omlopen. Ze hadden toen namelijk net jonkies gekregen en hoe ik ook probeerde er langs te komen, het lukte echt niet! Wil jij een klap van zo’n vleugel hebben? Agressief zeg, niet normaal.

Nu liep ik er afgelopen week weer langs, zoals bijna elke dag en ik zag ze meteen. Zij mij ook overigens hahaha. Niet grappig! Wel heb ik er een mooie foto van kunnen maken. Ja nu nog wel, wacht maar tot ze weer jonkies hebben…. Hoe kan ik nou die zwanen duidelijk maken dat ik alleen maar mooie foto’s van ze wil maken als ze jonkies hebben? Heb jij een idee? En dan nog erger, die foto’s kan ik ook maken met een route binnen door te wandelen. Weet je, dan hoef ik niet weer meer dan een uur helemaal terug te lopen, omdat ze mij er niet langs laten. Mijn buurman ziet mij al op de kant zitten te praten tegen die zwanen, zo van; ik doe jullie niets, ik wil alleen foto’s. Een ander hier zegt; ‘misschien kun je ze wel ergens mee om kopen?’ Maar ja, met wat dan? Waar koop je in hemelsnaam een zwaan mee om? Ik heb geen idee. Jij wel? Hilariteit alom hier in mijn huisje, ze lachen me nog uit ook. Alleen het feit dat ik heel het bos weer terug heb moet lopen, brengt ze nog steeds aan het lachen. Ik vind het niet grappig! Nee, ik wil gewoon mooie foto’s van die statige zwemvogels maken.

Wanneer ik meer foto’s heb en de jonkies heb gespot, zal ik dat aan jullie melden met een nieuwe blog.

 

Meer van mij lezen? Kom dan vooral mijn bloghoekje volgen.

 

2016©Vlindertje73

Mijn hoofd loopt om van de liefde

 

Moet je toch nagaan. In mijn hoofd speelt er zich allerlei liefdestaferelen af. Ja mensen, ik loop wel, maar ben er met mijn hoofd totaal niet bij. Momenteel kan ik niet helemaal op een juiste manier functioneren. De liefde is toch echt een raar fenomeen. Het houdt me de hele dag bezig.

Vanmiddag moest ik even een paar boodschapjes halen bij de plaatselijke supermarkt. Nadat ik de 7 dingen van mijn lijstje had bij elkaar gesprokkeld liep ik naar de kassa. Tjonge, wat is het druk hier zeg, dacht ik nog. Alle kassa’s waren zowaar open. De keus was al snel gemaakt, natuurlijk neem je die met de minst lange rij. Boodschapjes op de band en nog helemaal over de liefde te mijmeren, haalde de kassière mij ruw uit mijn mijmeringen. ‘Dat is dan 9,90,- euro mevrouw,’ zei ze. Ik pak een tientje uit mijn beurs om te betalen. ‘Sorry, ’zegt de kassière, ‘dit is een pin kassa.’ Shitterdeshit, ik heb geen pinpas bij me. Dus alle boodschappen onder mijn arm en ik verplaats mij naar de kassa ernaast. Zonder er bij na te denken, leg ik daar mijn boodschappen weer neer. Het ligt nog maar net als de kassière van die kassa zegt, ‘ook dit is een pin kassa hoor.’ Oh, knalrood aangelopen mompel ik het halve alfabet, net als ik weer de boodschappen onder mijn armen heb, hoor ik achter mij iemand vragen; ‘wil je ook een hapje van de proeverij?’ Gestoord kijk ik om en zeg dat ik eerst een kassa moet hebben waar je gewoon contant kan betalen. ‘Ja, die is hiernaast, ‘zegt de jongen vriendelijk. Braaf loopt hij met zijn schaal vol met lekkernijen achter mij aan. Hé hé, eindelijk bij de juiste kassa en een lekker hapje op de koop toe. Het zint me alweer wat beter. Wat kan je toch blond zijn hé, zeg ik tegen de vrouw die voor me is bij die kassa. Die vrouw had alles meegekregen wat er gebeurde daarvoor en schoot in de lach. ‘Je lijkt wel verliefd of zo,’ zegt ze lachend. Waarop ik antwoord; ‘Nou nee, verliefd ben ik niet hoor, maar mijn hoofd loopt wel om van de liefde.’ Niet begrijpend, kijkt me ze mij aan. Ter verduidelijking verklaar ik haar, dat ik voor mijn schrijfcursus een liefdesverhaal moet schrijven.

 

foto: (pixabay)

Meer van mij lezen? Kijk dan eens op mijn BLOGHOEKJE

 

2016©Vlindertje73

Pas op voor gebakken sponzen!

 

 

Ja ja het is weer zover…

Je hebt mensen die dieren haten, maar om ze nou te gaan vergiftigen is toch heel wat anders. Te gek voor woorden. Ik moet hier werkelijk van over mijn nek. Over nek gesproken, het zet alle haren in mijn nek, rechtovereind. Pislink word ik hiervan!

In mijn ogen zijn dit dierenhaters, die totaal niet beseffen hoe belangrijk de dieren we hebben voor ons zijn. Waarschijnlijk krijgen ze zelf geen liefde. Zowel niet van een mens als van een dier. Het zijn compleet gestoorde mensen! Walgelijk.

Wie doet nou zoiets? Gebakken sponzen, als lekkers neerleggen voor de hond of kat. We weten allemaal dat katten los lopen en niet vies zijn van een lekker hapje onderweg. Hetzelfde geld voor honden, die of los of aan de lijn lopen. Snuffelen doen ze altijd. Al let je nog zo goed op, ze snaaien het weg voor je het in de gaten hebt.

De dieren die zoiets als die gebakken spons binnen krijgen, worden er doodziek van en als je niet de symptomen ziet en op tijd bij een dierenarts bent, zijn de gevolgen niet te overzien. De laatste tijd lees je dit veel vaker en ook dat er al verschillende dieren aan overleden zijn.

Moet dit nu? Word je daar nou gelukkig van? Idioot dat er bent!

Spons, ja een doodnormale huis-tuin-en-keuken spons die gebakken word in vet waardoor ze smakelijk worden voor honden en katten. Wanneer je hond of kat zo’n spons opeet zet dit uit in de maag. Een enkel stukje hoeft bij grotere honden niet zo’n probleem te vormen, maar wanneer hij/zij meerdere stukken heeft opgegeten kan het absoluut een levensbedreigende situatie vormen! Bij kleine hondjes en katten, is een klein stukje al levensgevaarlijk. Neem geen enkel risico en bel direct een dierenarts.

De symptomen na het eten van gebakken spons zijn :

• Braken
• Loosbraken (braakbewegingen zonder dat er iets uit de bek komt)
• Buikpijn (met gebolde rug lopen, niet meer willen lopen, kreunen, steunen)
• Diarree
• Opzwelling van de buik, vooral vlak achter de ribboog

Mijn oproep aan iedereen die een gebakken spons ziet liggen. Maak er een foto van en gooi uiteraard het stuk in de prullenbak. Meld het bij thuis komst op je social media met de straat en plaats waar je het gevonden hebt. Dit om natuurlijk je omgeving te waarschuwen.

Wat vind jij dat er moet gebeuren met die persoon die de gebakken sponzen neerlegt als we hem vinden?

Ik ben ook te volgen op Bloghoekje van facebook

2016©Vlindertje73

Wie wil mij beoordelen?

Hoi allemaal,

Hier een dringende vraag van mijn kant. Ik doe mee met een schrijfwedstrijd voor Save the Children. Het moet een verhaal zijn voor kinderen tussen de 10 en 12 jaar. De schrijvers van de beste 20 verhalen, worden uitgegeven in een verhalenbundel.

De uiteindelijke winnaar mag onder begeleiding een heus kinderboek schrijven. Dit boek word dan uitgegeven en gedistribueerd in Afghanistan. Duizenden Afghaanse kinderen gaan dan dit boek lezen. Fantastisch idee, toch? Het komt daar op de scholen en in de bibliotheek terecht.

Nu moet ik er voor zorgen dat dit verhaal zo veel mogelijk word gelezen, beoordeeld en zo hoog mogelijk gewaardeerd word. Dit om hoog in de ranglijst te eindigen!

Mijn vraag aan jullie is dus ook, zouden jullie dit verhaal willen lezen, beoordelen en vooral delen op jullie social media? Zodat zoveel mogelijk mensen het kunnen lezen…

Dit is de link: HET BIJZONDERE MEISJE

Alvast bedankt voor jullie steun!!

2016©Vlindertje73

Wanneer kan ik in hemelsnaam schrijven?

Ik val maar meteen met de deur in huis vandaag. Wanneer schrijven jullie? Nou probeer ik de hele dag al een letter op papier te krijgen. Mijn dag die vandaag om half elf begon, na de oh zo nodige sloot koffie en peuken natuurlijk, anders kan deze trien niet naar de wc. (ahum)

Goed dan, eindelijk zit ik achter een wit beeldscherm en doe een poging om een schrijfopdracht uit te werken. Poging mislukt, de telefoon gaat. Het is het vrouwtje van mijn oppashondje, die weliswaar niet meer bij mij is, maar ik was vergeten het hondenmandje en het oh zo belangrijke tuigje mee te geven van die schat. Oeps, warhoofd die ik ben. Eind goed al goed, vanmiddag loop ik wel samen met mijn Snoopy naar de AH, daar waar ook een dierenwinkel is gevestigd, zodat Snoopy ook even wat lekkers kan uitzoeken. De bedoeling daarvan is uiteraard dat ik straks echt kan beginnen aan mijn opdracht. Dat is een klein half uurtje wandelen, inclusief het snuffelen van madam. Ik heb daar afgesproken omdat het vrouwtje van mijn oppashondje mijn huis niet kon vinden en nog minder weer de weg terug kon vinden naar haar eigen huis. Ook wel hilarisch overigens…..maar nu even niet aan de orde.

Na te hebben opgehangen, buig ik me weer over mijn toetsenbord. Nog een wit scherm…. Ik doe poging twee en type wel twee woorden. Je raad het al…… that’s it, de telefoon gaat. Deze keer mijn mams aan de foon, met de vraag hoe of het met mijn ex schuine overbuurman is. ‘Tja, zeg ik, dat weet ik nog niet, want die heb ik nog niet gezien of gesproken vandaag.’ Verder vertel ik haar dat ik vanmiddag met Snoopy de spullen weg ga brengen van mijn oppashondje en gelijk een paar boodschapjes mee terug neem.’ Waarop zij zegt; ‘oh dan kan je ook wel even voor mij naar de Aldi vandaag.’ ‘Ja mam, die is hier en niet daar.’ ‘Doe je dat toch even als je terug bent, want de kniekousen en afwasborstels zijn er nu in de aanbieding en niet volgende week en als je er dan toch bent, kijk dan ook even gelijk voor van die kauwstrips voor Boris.’ ‘Ja, ja ik zal wel kijken, zeg ik.’ Na nog wat oeverloos geklets hangen we op en ik buig mij weer over mijn toetsenbord.

Inmiddels is het ook wel tijd om mijn ex schuine overbuurman wakker te bellen, voor een bakje koffie en een broodje. Ja, die arme ziel is drie dagen geleden onderuit gegaan. Dat is niet zo fraai, want hij kreupelt, kreunt, steunt en piept alles van ellende aan elkaar vast. Dokter al geweest, foto’s in het ziekenhuis gemaakt. Conclusie: Zwaar gekneusde heup!

Dus die heeft hulp nodig. Zoals ik ook zo vaak. Appeltje, eitje doen we gewoon!

Nieuwe koffie zetten, brood uit de vriezer halen, mijn Snoopy eten geven. Weer een poging wagen….Ja, weliswaar een hele zin die er zonder storingen uitrolde. Poe poe, een hele onderneming hoor. Opgaande in mijn opdracht, vergeet ik even de tijd en schrik me dan ook een hoedje als de deur plots opengaat. Mijn ex schuine overbuurman strompelt naar binnen. Er staan al wel vijftien hele regels op mijn beeldscherm. Dus nu even koffie inschenken, zijn jas ophangen, broodje smeren en natuurlijk het verslag van de afgelopen nacht aanhoren. Glaasje water halen voor de pilletjes, want het zeiken moet tenslotte ook doorgaan, zowel versneld, als vertragend. De plaspillen dus ja, ja.

Na het eten neem ik een snelle douche en begeef mij met een rugzak waarin het mandje en tuigje zitten op pad met mijn Snoopy naar de AH. Ik leeg het mandje bij het vrouwtje van mijn oppashondje in haar auto, laat Snoopy even bij haar achter en loop snel voor een paar kleine dingen door de AH. Man oh man wat een drukte is het daar, is alles gratis vandaag vraag ik aan de vrouw die voor me staat. Ze schiet in lach en weet het ook niet. Alle kassa’s zijn open en nog hele lange rijen. Bij terug komst nemen we afscheid en ik neem Snoopy mee haar wel begeerde winkel in. Het walhalla voor dieren. Even langs de konijntjes, vogeltjes en hamsters voordat ze snuffelend voor zichzelf wat uitzoekt. Bij de kassa krijgt ze altijd iets lekkers van de verkoopster. Ja dat hebben ze snel door hoor. Ze gaat er dan ook eens goed, heel lieflijk voor zitten, met koppie scheef en al. Hoe aandoenlijk. (slijmbal)

Zo snel als Snoopy op de heen weg wil lopen, op de terug weg is ze met geen mogelijkheid vooruit te branden. Madam, heeft zere pootjes en wenst gedragen te worden. Een aanstelster is ze zeker niet dus ik ga haar dragen. Ze heeft blijkbaar last van het vele zout wat er nog op de wegen en fietspaden ligt. De helft gedragen en de andere helft loopt ze zelf weer, nadat ik haar poezelige pootjes even heb gespoeld in een redelijke schone waterplas.

Thuis gekomen, ga ik er even bij zitten. Het zweet staat me op de rug man, pfffff.

Dan is de Aldi aan de beurt. Ook daar is het gratis vandaag blijkbaar 😉 De boodschapjes voor mijn moeder zijn in ieder geval wel aanwezig, dat scheelt alweer. Buiten gekomen, staat er net een goede kennis zijn boodschappen in te pakken bij zijn fiets. We maken even een praatje over het wel en wee, even lekker klaagzangen over en weer, waarop we lachend tegen elkaar zeggen; ‘Ja, wij als mantelzorgers hebben het maar zwaar hé.’

Nu nog even de boodschappen naar huis zeulen en dan is het heus borreltijd. Hé, hé, daar ben ik wel aan toe. Daarna eten koken, opruimen, Snoopy uitlaten en dan als ik net weer met mijn opdracht wil verder gaan. Ik zit net, écht net, werkelijk waar, niet te geloven….. De telefoon gaat. Om toch gallisch van te worden, nietwaar?

 

Zo, dan nu mijn vraag aan jullie? Wanneer schrijven jullie?

 

Soms heb ik de neiging om de deurbel, mobiele telefoon uit te doen en de stekker uit het stopcontact van de huistelefoon te halen.

 

Nu heb ik eerst deze blog geschreven, omdat dit nu eenmaal zo in mijn hoofd spookt dat ik dit er eerst even uit moet gooien.

 

Morgen maar weer een poging doen…….

 

 

 

© Vlindertje73

 

Van ergernis naar de slappe lach

 

De site waarop ik schrijf heeft er een zusje bij. Een heuglijk feit dus. Gefeliciteerd ‘tallsay’. Alleen breng je me wel weer veel werk. Ach, dacht ik nog even bij mezelf, dat klusje is ook zo geklaard. Helaas viel het zwaar tegen. Artikelen overzetten van plazilla naar tallsay was nog niet zo makkelijk als ik had gedacht. Hulp ingeroepen, hulp gekregen door een aardige medeschrijfster, genaamd ‘Candice’. Mijn dank nogmaals. Als ik haar tip niet had gevolgd dan was ik vast nu nog bezig geweest. Ik wilde namelijk al mijn artikelen vanaf mijn word opnieuw gaan plaatsen en daar begon het eerste probleem al, want waar zijn mijn teksten gebleven. Ene harde schijf, na de andere maar nergens te vinden.

Blijkt er gewoon een knop te zitten waarmee je ze heel makkelijk kan overzetten van de één, naar de ander. Tja, blond hé…

 

Dan moeten natuurlijk ook nog de foto’s kloppen, wat dus vaak niet zo was. Zoeken, zoeken en nog eens zoeken. Nu heb ik besloten om zelf alle foto’s te gaan maken en dus niet meer te gaan lenen van google of iets dergelijks. Heb hier al veel nadelen over gehoord. Dus lekker op pad met het cameraatje en schieten maar die mooie plaatjes. Een eigen merkje erin en klaar, lijkt mij. Is nog leuk om te doen ook. Je eigen creatie plaatsen bij je eigen geschreven teksten. Kan niet beter toch?

 

Na een poos had ik voor mijn idee al heel wat overgezet en was best wel even trots, tot ik me bedacht dat ik dan ook alle links moest gaan veranderen in mijn website waar ik al mijn verhalen bundel. Pfffff, ook dat nog zeg, best wel weer extra werk dus. Veel verhalen blijven gewoon op plazilla staan hoor anders ben ik het hele jaar bezig…. Ahum.

 

Overigens een leuke bezigheid hoor, want je leest je oude verhalen nog eens door en zo kom je ook tot nieuwe inzichten. Sommigen vond ik zo leuk, dat ik er zelf nog weer om moest lachen. Anderen wat minder, maar ach dat mag de pret niet drukken.

Neem nou deze:

Eigenaardigheden! Ik heb ze….jij toch ook?  Dus als je ook eigenaardigheden hebt? Je mag het delen.

 

Ik wacht…… Durf je mee te doen?

 

 

Ps. Er zullen nog wel meer verhalen o.i.d uit de oude doos hier langs komen, als ik besluit meer over te zetten.

 

 

 

© Vlindertje73