Ken je dat gevoel? Buiten jezelf treden?
Soms kijk ik vanaf buiten naar mezelf. Ik zie mezelf dan zitten. Kreunend en steunend van de pijn. Niets wil, en niets lukt. Ik wil van alles, maar er komt niets uit mij.
Wanneer ik dan buiten mezelf sta, zou ik de hele wereld wel aan kunnen.
Wat moet ik doen?
Mezelf een schop onder me kont laten geven, van mijn andere ik? Ja, dat zou wel wat zijn. Helaas helpt ook dat niet. Mijn lichaam protesteert er fel tegen. Hé, hou op mij zo’n pijn te doen. Weet je dan niet dat dit niet helpt.
Je moet het gewoon weer even leren accepteren dat je ook super slechte periodes hebt. Zit het uit, en leg je erbij neer.
Mijn eigen ik.
Mijn eigen ik kan zich er bij neerleggen, maar altijd hoor ik dat stemmetje van mijn zoals ik dat maar even noem mijn “buiten ik” zeggen; Go for it!
Go go go, maar hoe dan?
Medicijnen.
De medicijnen die ik gebruik helpen maar net de hele scherpe kantjes van de pijn weg te halen. Dat is ook niet meer genoeg. De pijn is niet meer te houden. Dan zitten, dan liggen, even naar de keuken koffie zetten, en weer zitten. Nee, dat gaat niet. Weer even liggen, maar hoe? Ik weet het niet meer.
Mijn hondje.
Mijn hondje is mijn steun, zij houdt mij op de been. Gelukkig heb ik lieve mensen om mij heen die haar elke keer uitlaten. Als ze wil spelen, dan komt Shyra haar vriendinnetje hier. En haar speeltjes brengt ze al bij mijn voet, zodat ik het weg kan schoppen. Zo hoef ik mij niet te bukken.
Andere tijden.
Ik hoop met heel mijn lichaam, dat de andere tijden snel weer aanbreken, en ik weer naar buiten kan. Ja, dat zou nu ook kunnen met mijn scoot. Alleen moet mijn rug daar nu even niet aan denken. Het is even niet anders.
Dagelijks vermaak.
Ik vermaak mezelf met mijn laptop, waarop ik verhalen schrijf tenminste als mijn vingers dat toe laten. Het spelen van een spelletje, facebook. Spelen met mijn Snoopy. En sinds vandaag een uitdagende cursus. Gelukkig hoef je hier alleen maar dingen te beluisteren, en woordelijk herhalen, en dan de juiste dingen aan te klikken met de muis. En dit alles in mijn eigen tempo. Zo blijf ik wel bezig tenminste.
Een filmpje kijken bij mijn supersonische KPN, gaat ook nog wel hetzij met moeite. Het concentreren is een probleem.
Het tennissen is ook weer begonnen, daar hoef je niks bij te onthouden. Gewoon kijken, en val dan vanzelf in slaap. Weer een wedstrijd gemist…..
Oorzaak: FM
Mijn gezegde:
Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd.
Weblog van een fladderende vlinder 